“ไหนบอกจะไปวิ่ง?”
สองถามเธอพร้อมกับหรี่ตามองเธอนิ่ง สายตาของเขามันมีความหมายบางอย่าง แต่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“ก็วิ่งแต่รอเฌอเบลก่อนไง ไปวิ่งตอนนี้ก็ต้องวิ่งคนเดียว เหงาตาย” นอกจากเหงาแล้วก็เขินด้วยไง จะให้ไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลคนเดียวทั้งที่มีนักศึกษาชายต่างคณะกำลังเล่นฟุตบอลอยู่เต็มสนามก็ยังไงอยู่ ถ้าเป็นสนามฟุตบอลของคณะตัวเองหรือว่าสวนกลางที่อยู่ตรงหอในที่เธอกับเฌอเบลไปวิ่งออกกำลังกายประจำก็ว่าไปอย่าง เธอก็คงไม่รู้สึกเขินมากเหมือนวิ่งที่นี่
“ไม่มีเพื่อนวิ่งไม่ได้?”
“วิ่งได้ แต่มันเหงา อยากมีเพื่อนวิ่งด้วยไง” พูดจบก็ยื่นมือไปหยิบแก้วเยติที่วางอยู่ด้านข้างซึ่งข้างในเป็นนมชมพูหวานร้อยมาดูดให้ชุ่มคอ วันนี้ตั้งใจมาวิ่งเธอก็เลยงดกาแฟเพราะไม่อยากให้หัวใจทำงานหนักจนเกินไป ทว่าดูดนมชมพูดหวานร้อยเพิ่มน้ำตาลให้ตัวเองยังไม่ทันชื่นใจก็ถูกคนตัวสูงแย่งไปดูดหน้าตาเฉย
“หวาน”
“นมชมพูมันก็ต้องหวานสิ
