Boss B!tch ผู้ชายคนนี้ของฉัน

บทนำ ปันปันในชุดสีแดงเพลิงเดินสาวเท้าเรียวบนรองเท้าส้นสูงเข้ามาภายในผับพีเคที่ตอนนี้พี่ชายของเธอกัปตันเป็นคนเข้ามาบริหารแทนขุนพลพ่อของเธออย่างเต็มตัวแล้ว ส่วนเธอก็มีหน้าที่เรียน และใช้ชีวิตไปวันๆ ตามประสาลูกสาวคนเล็กที่ถูกทั้งพี่ชาย และพ่อตามใจ จนติดเป็นนิสัยที่ว่า...อยากได้อะไรก็ต้องได้! “วันนี้เฮียกัปตันไม่เข้ามาตรวจงานเหรอ” ปันปันเอ่ยถามกับบอดี้การ์ดด้วยท่าทางสนิทสนม ถึงแม้เธอจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เธอก็ให้เกียรติลูกน้องในปกครองเสมอ ทำให้เธอสนิทกับลูกน้องหลายๆ คน “วันนี้ไม่เข้าครับ น่าจะเข้าอีกทีวันมะรืน” “แล้ววันนี้เป้าหมายของปันมาไหมคะ” ปันปันยื่นหน้าเข้าไปรอฟังคำตอบด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อบอดี้การ์ดพยักหน้าส่งซิกไปทางห้องวีไอพีราวกับรู้กัน “ขอบคุณค่ะ” ปันปันตบบ่าบอดี้การ์ดด้วยความทะเล้น ก่อนจะรีบขึ้นไปยังชั้นสองโซนวีไอพีของผับด้วยความตื่นเต้น หน้าห้องวีไอพี ปันปันขยิบตาให้กับลูกน้องคนสนิทของเพื่อนศิลารวมถึงลูกน้องของศิลาด้วยความสดใส ก่อนจะจับลูกบิดประตูเปิดเข้าไปด้านในอย่างถือวิสาสะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าห้ามหรือต่อว่าเธอ “จ๊ะเอ๋ ทำอะไรกันอยู่เหรอคะ” “กูบอกมึงแล้วว่าให้ไปผับอื่น” “ไปผับอื่นทำไมกันคะ ผับหนูไม่ดีเหรอ” ปันปันขมวดคิ้วสวย เมื่อเมฆา หรือ เมฆ เพื่อนของศิลาพูดไม่เข้าหูเธอ ก่อนจะเดินไปหย่อนสะโพกมนนั่งลงบนหน้าตักแกร่งของศิลา “โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ ยังไม่เลิกทำแบบนี้อีกเหรอ” ศิลาบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายใจ แต่ก็ไม่ได้ผลักไสคนตัวเล็กลงไป เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามทำแบบนั้นอีกสักกี่ครั้งเธอก็กลับมานั่งที่ตักเขาอยู่ดี “ทำไมต้องเลิกคะ ฉันก็รักของฉันไม่เคยได้ยินเหรอคะ” “ถ้าไม่บอกก่อนว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง กูคงคิดว่าเป็นเมียมึงไปแล้ว” เมฆเอ่ยขึ้นพลางยกแก้วเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบ “เฮียเมฆจะคิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ เพราะหนูไม่ได้อยากเป็นน้อง หนูอยากเป็นเมี...อื้อ!” มือเรียวพยายามแกะมือหนาที่ยกขึ้นมาปิดปากเธอออกด้วยความไม่ชอบใจ “เฮียจะเอามือมาปิดปากหนูทำไมเนี่ย” คนตัวเล็กบ่นอุบ “จะพูดอะไรออกมาคิดรึยัง คนอื่นมาได้ยินเขาจะเข้าใจผิดเอา” ศิลาบอกพลางส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ “เฮียศิลาก็เลิกเล่นตัวสักทีสิคะ” “เฮียไม่ได้เล่นตัว แต่เราเป็นแค่น้องสาวเฮียไง มันจะเป็นมากกว่านี้ได้ยังไง” “หนูไม่สนสักหน่อย ไม่ได้เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เดียวกันนี่คะ” “เด็กนี่มันแซ่บกูชักชอบแล้วดิ” “หนูมีเฮียศิลาคนเดียวค่ะ เสียใจด้วยนะคะเฮียเมฆ” “เฮียยังพูดไม่จบ แต่น่าเสียดายหลงตัวเองไปหน่อย” “ชิ” ปันปันเบะปากอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะเมฆมักจะชอบแซวเธอเล่นบ่อยๆ อยู่แล้ว เธอจึงไม่ได้ถือสาอะไร ก่อนจะซบใบหน้าหวานลงบนบ่าแกร่งเหมือนอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ พลางฟังเรื่องราวที่ศิลา และเมฆพูดคุยกันโดยไม่ได้บ่นอะไร เพราะมันกลายเป็นเรื่องเคยชินของเธอไปเสียแล้ว