อู่ซ่อมรถวิทยา
เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีของเพื่อนสนิท ทำให้วิทย์ที่กำลังนั่งซ่อมรถของลูกค้าถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหงุดหงิด จะไม่ให้หงุดหงิดก็ไม่ได้เพราะตั้งแต่มันมาถึงก็ยิ้มอารมณ์ดีเหมือนคนบ้า ลูกค้าร้านเขาเข้ามาใช้บริการก็แทบจะเดินหนีออกไป
"บักเสือมึงเป็นบ้าติ ยิ้มอยู่หั่นล่ะ (ไอ้เสือมึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ยิ้มอยู่นั่นแหละ)"
"คนมันอารมณ์ดีเนาะ มึงสิให้กูฮ้องไห้สั่นติ (ก็คนมันอารมณ์ มึงจะให้กูร้องไห้หรือไง)"
"แล้วมึงไปอารมณ์ดีอีหยังมาว่ะ (แล้วมึงไปอารมณ์ดีเรื่องอะไรมา)"
"เมื่อวานกูเดตกับน้องวันพุธมา"
"จริงเบาะ? (จริงเหรอ?)"
"เออ กูเชื่อสุภาษิตไทยเข้าทางผู้ใหญ่มาไม่กัด พ่อกับแม่น้องวันพุธเลยอนุญาตให้กูพาน้องไปสองต่อสอง" แม้ตอนแรกจะมีสามคนก็ตามเถอะ
"บักห่าขั่วมึง!!(ไอ้เวร) เขามีแต่เดิมตามหลังผู้ใหญ่หมาไม่กัด มึงไปเอามาแต่ไส เข้าทางผู้ใหญ่หมาไม่กัด วิบัติหมดสำนวนสุภาษิต"
"อ้าวเหรอ
