7Days(wed.) | ใจเต้น
1711 คำ
"โอ๊ยยยย! เจ็บ!!"
ทันทีที่เท้าแตะลงบนพื้นเธอก็แทบล้มเพราะขาที่เจ็บ ก่อนหน้านี้เธอเดินหลบให้เพื่อนกับชายหนุ่มอยู่ด้วยกัน แต่ด้วยเธอไม่ทันระวังเลยไปสะดุดเครือของต้นไม้ขาแพลง เลยมานั่งตรงนี้ ตอนแรกคิดว่านั่งพักสักหน่อยคงจะหายมันกลับไม่ใช่แบบที่เธอคิดเลยสักนิดแถมยังเจ็บกว่าเดิม ดีนะที่ตอนนี้เสือช่วยพยุงเธอไว้
"น้องพุธเป็นอะไรครับ"
"พอดีก่อนหน้านี้พุธเกิดอุบัตินิดหน่อยค่ะ สงสัยขาจะแพลง แต่เป็นไรค่ะวันพุธยังเดินได้อาจจะช้านิดหน่อย ถ้าพี่เสือหิวไปกินข้าวรอก่อนได้นะคะ"
"เฮ้อ~ นี่จะบอกว่าพี่เป็นคนเห็นแก่กินเหรอครับ"
"คะ? ไม่ค่ะพุธไม่ได้คิดแบบนั้นเลย แค่ไม่อยากให้พี่เสือต้องมาลำบาก"
"ไม่ได้ลำบากอะไรเลยครับ ไหนนั่งลงที่เดิมก่อน พี่ขอดูเท้าหน่อย"
วันพุธลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอก เสือพอเห็นแบบนั้นก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเล่นเอาเธอถึงกับตกใจจะลุกขึ้น จนมือใหญ่ต้องจับยื้อเธอให้นั่งที่เดิม
"นั่งนิ่งๆครับ เดี๋ยวพี่จะทำเบาๆ"
เขาใช้มือถอดรองเท้าผ้าใบของเธอเบามือสุดเท่าที่จะทำได้ พอเห็นรอยแดงตรงข้อเท้าและอาการบวมก็อดถอนหายใจไม่ได้ เขาลองแตะมือลงตรงที่บวมแดงดูเหมือนจะเป็นแบบที่คิดเมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเธอ
"โอ๊ยยย!! พี่เสือเบาๆพุธเจ็บ"
"ก็ควรเจ็บ ทำอะไรไม่ระวังตัวเลย ดูสิทั้งบวมทั้งแดง" เขาอดที่จะดุคนตัวเล็กไม่ได้จริง ไม่คิดเลยว่าเธอจะดื้อขนาดนี้นั่งอยู่กับเขาตั้งนานตัวเองบาดเจ็บก็ไม่ยอมปริปากบอก ส่วนคนที่กำลังถูกดุก็ได้แต่เบะปากเล็กน้อย ที่เขาก็พูดถูกนะเป็นเธอเองไม่ระวัง "พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าให้น้องพุธรู้สึกไม่ดีนะครับ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"
พอเห็นว่าเธอทำหน้าเศร้าลง ตัวเองก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ ความจริงเธอก็เจ็บแล้วเขาไม่น่าไปตอกย้ำเลย
"มาครับ มาขี่หลังพี่ดีกว่า" พูดจบเสือก็หันหลังให้เพื่อให้คนเจ็บขึ้นมา "ขึ้นมาสิครับ"
"พุธเดินเองดีกว่าค่ะ แบบนี้มันน่าอายออก"
"จะอายทำไมครับ ตอนเด็กๆน้องพุธก็เคยขี่หลังพี่"
"จำได้ด้วยเหรอคะ?"
วันพุธแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่าเขาจะจำเรื่องนั้นได้ ต้องนึกย้อนกลับไปตอนเด็กวันนั้นระหว่างทางกลับจากโรงเรียนจักรยานที่เธอปั่นไปโรงเรียนดันยางรั่วเลยทำให้ต้องเข็นรถเดินกลับบ้าน แต่พอเดินมาได้เกือบหนึ่งกิโลก็เหนื่อยและปวดขามาก นั่นเลยทำให้เธอหมดแรงแล้วนั่งร้องไห้ จนกระทั่งเสือกำลังนั่งรถมอเตอร์ไซต์กับเพื่อนผ่านมาเห็นเข้าเขาเลยยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ตอนนั้นเหมือนจำได้ว่าเพราะเพื่อนกับเขานั่งเบียดกันมาเกือบ4คนแล้ว เขาเลยเสียสละไม่ไปกับเพื่อนแล้วให้เธอขี่หลังพากลับบ้าน บางทีเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเพราะเหตุการณ์ตอนนั้นเลยทำให้ตัวเองแอบชอบเขา
"จำได้สิครับ...มาเถอะ ถ้าขืนอยู่นานกว่านี้ขาจะยิ่งบวมนะ"
ในที่สุดวันพุธก็ยอมโน้มตัวไปเกาะอยู่บนแผ่นหลังใหญ่ สองแขนของเธอเอื้อมไปกอดคอเขาไว้เพราะกลัวว่าจะตก ส่วนเสือแม้ตอนแรกจะหวังดีช่วยแต่พอหลังตัวเองสัมผัสกับหน้าอกนุ่มนิ่มก็อดกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากไม่ได้ ตั้งแต่เขากลับมาอยู่บ้านต่างจังหวัดเป็นปีไม่เคยได้ปลดปล่อย ยิ่งมาเจอสถานการณ์ตอนนี้ที่กระตุ้นสิ่งเร้าในร่างกายทำเอาเขาต้องกัดฟันข่มไว้ เขาไม่ใช่คนที่จะมีเซ็กกับใครไปทั่วถ้าไม่ใช่แฟนตัวเองหรือต่อให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นสิทธิ์ของเขาอย่างถูกต้องหลังจากการแข่งขันรถชนะ ถ้าพวกเธอไม่อยากทำหรือไม่ยอมขำก็ไม่เคยฝืนใจเพราะแบบนั้นเลยไม่แปลกที่เขาจะอดอยากปากแห้งในเรื่องบนเตียงตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน
[ไอ้เสือใจเย็น ๆ ทั้งไว้เดี๋ยวกวางน้อยตื่น ถึงเนื้อจะนุ่มและหอมแค่ไหนก็ต้องอดทน ค่อยกินหลังจากจีบติดแล้ว]
ดูเหมือนการเดินครั้งนี้จะไม่ได้มีแค่วันพุธที่เดินลำบาก คนที่เป็นแบกก็ไม่ต่างกัน ไม่ใช่เพราะเธอหนักหรอกนะ แต่เป็นเพราะความคับตึงตรงหว่างขา รู้แบบนี้ไม่ใส่กางเกงรัดรูปมาก็ดี แต่ไม่นานเขาก็พาคนตัวเล็กที่อยู่บนหลังมาถึงรถเขาค่อยย่อตัววางเธอลงพื้น ก่อนจะเปิดฝาปิดกระบะหลังรถออก
"กรี๊ดดดดดด!! จะทำอะไรปล่อยพุธนะ" แต่แล้ววันพุธก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆฝ่ามือใหญ่จับเอวของเธอไว้แน่นแล้วยกเธอลอยขึ้นไปนั่งบนฝากระบะรถ
"เดี๋ยวพี่จะนวดน้ำมันให้เหมือนในรถจะมีน้ำมันนวดตอนพี่ไปต่อยมวยทิ้งไว้อยู่ รอตรงนี้ก่อนนะครับพี่จะหยิบข้าวกล่องติดมือมาด้วย"
"ค่ะ"
[ผู้ชายบ้าคนนี้ทำไมชอบทำให้เธอใจเต้นจังเลยนะ]
"มาแล้วรอนานหรือเปล่าครับ"
คนเพิ่งหายไปยังไม่ถึงสองนาทีกลับมาใหม่พร้อมกับยาแล้วก็กล่องข้าวของเธอที่แม่ทำให้ เขามาถึงก็วางปิ่นโตข้าวไว้ข้างๆแล้วนั่งลงคุกเข้าลงกับพื้น
"นั่งนิ่งๆก่อนนะเดี๋ยวพี่ทายาให้แป๊บเดียว"
เสือพูดพร้อมกับทายาลงบนข้อเท้าที่บวมแดงแล้วใช้มือนวดคลึงอย่างเบามือ แต่ถึงจะเบาแค่ไหนวันพุธก็ยังเจ็บอยู่ดี
"โอเคแล้วครับ แต่ว่าถ้าไม่หายเราคงต้องไปให้หมอตรวจดู"
"ขอบคุณนะคะ"
คนที่ถูกขอบคุณเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งกระบะข้างๆ
"นี่ค่ะข้าวของพี่เสือ"
"ขอบคุณครับ"
รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าเสือเต็มไปด้วยความสุข ทำไมกันนะถึงได้มีความสุขขนาดนี้ ทั้งที่เขากับเธอยังไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ ถ้าเป็นแล้วจะมีความสุขมากกว่านี้แค่ไหนกันนะ
ทั้งสองคนกินข้าวพร้อมกับคุยเรื่องต่างๆกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้วันพุธเองก็เริ่มเปิดใจที่จะคุยกับเสือมากขึ้นแล้ว
"เฮ้อ~ อิ่มจังเลย อาหารที่อารินทำเนี่ยอร่อยจริงๆเลยนะ ถ้าให้พี่กินทุกวันคงไม่เบื่อ"
"คำหวานแบบนี้ท่าทางจะพูดจนชินสินะคะ แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่านิสัยคนเจ้าชู้มักหยอดคำหวาน" วันพุธอดไม่ได้ที่จะแขวะจริงๆ
"ไม่เลยนะครับ พี่ไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลยถ้าไม่อร่อยจริงพี่ก็ไม่ชม...แล้วอีกอย่างพี่ก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้ด้วยรักใครรักจริง คำหวานนะไว้หยอดให้คนที่ชอบก็พอแล้วครับ" เสือถึงกับรีบวางกล่องข้าวในมือลงแล้วแก้ต่างให้ตัวเอง
"เหรอคะ?"
เสือไม่ได้พูดอะไรต่อ ขืนเขาพูดไปตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากการแก้ตัวพูดดีให้ตัวเอง
"มาแล้ว!!"
เพียงแค่ลมแรงปะทะร่างเสียงใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ดังขึ้น คนที่รอคอยเวลานี้อยู่นานอย่างเสือไม่รอช้า เขาค่อยๆเอนตัวลงนอนด้านหลัง ก่อนจะดึงร่างเล็กให้นอนลงบนแขนตัวเอง ส่วนคนที่ถูกดึงตัวกระทันหันก็ตกใจ
"อ่ะ! พี่เสือทำอะไรคะเนี่ย!!"
วันพุธที่ถูกดึงลงไปเอาหัวหนุนแขนแกร่งไว้ก็โวยทันที แต่พอหันหน้ามาเจอกับคนที่มองตัวเองอยู่ก่อนหน้าแล้วถึงกับต้องชะงักทันที ยิ่งโดยเฉพาะแววตาที่เหมือนกำลังจะบอกความรู้สึกบางอย่างถึงกับทำให้เธอไม่รู้จะโวยวายอะไรต่อ
"ดูตรงนั้นสิครับน้องพุธ"
เสือชี้มือขึ้นไปบนฟ้า วันพุธเลยมองตามขึ้นไป ภาพดอกยางของต้นยางใหญ่กำลังตกลงสู่พื้นแต่เพราะมีลมเลนทำให้พวกมันหมุนไปมาเหมือนกังหันลมไม่มีผิด
"พุธไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้นานแล้วนะคะ"
พอนึกได้แบบนั้นเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์โทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วอัดวิดีโอไว้อย่างตื่นเต้น เลยไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ตัวเองก็ถูกแอบถ่ายไว้เหมือนกัน ดูเหมือนเวลาที่แสนตื่นเต้นจะจบลงเพราะสายลมที่พัดผ่านเริ่มจะสงบ ต่างจากสายลมของความตื่นเต้นยิ่งแรงขึ้นเมื่อสายตาของทั้งสองคนหันมาสบตากัน
"ปล่อยพุธได้แล้วค่ะ" แม้จะพูดแบบนั้นแต่ตอนนี้เธอก็รู้สึกเขินมากจนต้องรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"เรากลับบ้านกันดีไหมครับ"
ถึงแม้ตอนนี้เขาจะรู้สึกอย่างแกล้งเธอต่อเพราะความน่ารักแต่ก็ต้องหยุดไว้ก่อน
"ค่ะ"
หลังจากตกลงกันได้แล้วเสือก็กระโดดลงจากรถแล้วอุ้มคนที่นั่งรอไว้ในอ้อมแขนแกร่งพาเดินไปนั่งเบาะหน้าข้างตัวเอง แต่ก่อนที่จะปิดประตูเขาก็ไม่ลืมพูดสิ่งที่ทำให้วันพุธใจเต้นแรง
"น้องพุธนี่ผิวนุ่มมากเลยนะครับ ตัวก็หอม"
เพียงแค่ได้ยินหัวใจที่เต้นแรงและรัวอยู่แล้วก็ถึงต้องใช้มือกุมไว้เพราะกลัวว่ามันจะทะลุออกมา
[ใจเย็นสิวันพุธ ใจเย็นๆหน่อย]
- ผู้เขียน
