EP.2 | ขิงก็ราข่าก็แรง
835 คำ
EP.2 | ขิงก็ราข่าก็แรง
"ไม่เป็นไรครับ" แอชตันตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก "ผมไม่ถือสาเด็กกะโปโลสักเท่าไหร่ "
ประโยคถัดมาของแอชตันทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าหวานหุบลงในทันที ก่อนที่เธอจะแสร้งขยับตัวไปมาพยายามโชว์เนินอกอวบอิ่มให้ดูเด่นขึ้นมาด้วยความมั่นใจ
"แบบเคย์เรียกเด็ก...แบบไหนถึงจะเรียกว่าผู้ใหญ่เหรอคะ อืม...แบบคุณรึเปล่าคะ?"
"ยัยเคย์" เจสันหันไปดุใส่ลูกสาวเบาๆ เพื่อไม่ให้เธอพูดอะไรออกไปมากกว่านี้ แต่ว่านั่นก็ไม่สามารถหยุดยั้งความท้าทายในตัวเธอได้
"อยากเห็น...อุ๊ย...อยากรู้จังเลยค่ะ ว่าผู้ใหญ่ในแบบของคุณต้องเป็นแบบไหน" เคย์ล่าระบายยิ้มมุมปากด้วยสีหน้านึกสนุก
แอชตันใช้ลิ้นสากดันไปที่กระพุ้งแก้มด้วยสีหน้าแววตาที่ไร้ความรู้สึก สายตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าหวานที่จ้องมองมาด้วยความท้าทายอย่างไม่คลาดสายตา ราวกับนี่เป็นสายตาที่เริ่มประกาศสงครามประสาทของทั้งคู่
"ผมว่าคุณเจสันกลับไปก่อนดีกว่าครับ ให้ลูกสาวคุณอยู่คุยเจรจาธุรกิจกับผมแทนน่าจะดีกว่า...ผมอยากเห็นความเป็นผู้ใหญ่ของเธอ" แอชตันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนอย่างเคย ทำเอาเจสันมีท่าทางกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด เพราะเขารู้สึกไม่ได้ไว้วางใจชายหนุ่มถึงขนาดให้อยู่กับลูกสาวของเขาได้ตามลำพัง
"คุณพ่อกลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้หนูคุยต่อเอง" เคย์ล่าหันไปบอกกับผู้เป็นพ่อให้สบายใจ แต่เจสันก็ยังคงไม่กล้าที่จะลุกออกไป
"แต่ว่า..."
"คุณเจสันไม่ไว้ใจผมเหรอครับ"
"เอ่อ...ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ แต่ผมว่าคุณแอชตันคุยธุรกิจกับผมน่าจะรู้เรื่องกว่ายัยเคย์นะครับ" เจสันพยายามหาเหตุผลมาแย้ง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพ่อ เคย์ทำได้ พ่อไม่เชื่อใจเคย์เหรอคะ"
"เอางั้นก็ได้ งั้นพ่อกลับก่อนนะ" เมื่อถูกกดดันจากทั้งสองทาง เจสันจึงต้องจำใจตอบตกลงในที่สุด และลุกเดินออกจากห้องอาหารไป แต่ก่อนจะออกไปก็ไม่วายหันกลับมาส่งสายตาหาลูกสาวเพื่อถามย้ำให้แน่ใจอีกครั้ง ซึ่งเคย์ล่าเองก็พยักหน้ายืนยันในคำตอบเดิม เจสันจึงเดินออกไป ทำให้ภายในห้องเหลือเพียงแค่เธอกับเขา และลูกน้องของเขาอีกสองสามคน
"พวกมึงออกไปก่อน" แอชตันออกคำสั่งกับลูกน้องเสียงเรียบ ทำให้ลูกน้องของเขาทั้งหมดต่างพากันทยอยเดินออกไป
"ถึงขนาดอยากคุยกับฉันสองต่อสองเลยเหรอคะ" เคย์ล่าพูดขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบขรึมภายในห้อง
กริ๊ง กริ๊ง~
แอชตันไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาว แต่หยิบช้อนขึ้นมาเคาะกระทบกับแก้วไวน์เป็นจังหวะช้าๆ แทน การกระทำของเขาทำให้เคย์ล่ายิ่งรู้สึกชอบใจ และท้าทายเข้าไปใหญ่
ครืด~
เคย์ล่ามองตามร่างสูงใหญ่ของแอชตันที่ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ แล้วเดินวนอ้อมมาหาเธอทางด้านหลัง เหมือนกับที่เธอทำกับเขาก่อนหน้านี้
"ว้ายยยย!! นี่คุณ!" เคย์ล่ากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อไวน์เย็นเฉียบที่อยู่ในแก้วก่อนหน้านี้ถูกเทลงบนร่องเนินอกอวบอิ่มของเธอจนเหนียวเลอะเทอะไปหมด ทำให้เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นประชันหน้ากับเขาด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด
"หายกันกับที่เธอเดินชนฉันเมื่อตอนเย็นแล้วกัน อีกอย่าง..."
"อร้าย!" เป็นอีกครั้งที่เคย์ล่าส่งเสียงร้องออกมา เมื่อแอชตันยื่นมือหนาไปโอบเอวคอดเข้ามาประชิดตัว จนหน้าอกอวบอิ่มชนเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างจัง
"ของเธอน่ะ มันเด็กๆ" มือหนาออกแรงบีบลงบนบั้นท้ายงอนงามของหญิงสาวอย่างแรง การกระทำหยาบคายของเขาสร้างความคับแค้นใจให้กับเคย์ล่าเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้ให้เขาง่ายๆ เช่นกัน
"คิดว่ามีมือคนเดียวรึไง" พูดจบเคย์ล่าก็ยื่นมือเรียวไปบีบขยำพวงไข่สวรรค์ของชายหนุ่มอย่างแรง จนเขาร้องโอดครวญออกมา แล้วรีบผละตัวออกจากร่างบางทันที
"โอ๊ยยย!" มือหนาทั้งสองข้างกุมที่เป้ากางเกงตัวเองด้วยความทรมาน ใบหน้าคมคายเหยเกด้วยความทุรนทุราย
"ของคุณก็ไม่ได้แย่นะ ก็เอาชนะเด็กม.ปลายได้อยู่แหละ" เคย์ล่าพูดด้วยน้ำเสียงมีจริต ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าถือใบเล็กตัวเองเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แอชตันมองตามหลังด้วยสายตาอาฆาตตามลำพัง
- ผู้เขียน
