EP.1 | ทักทาย
801 คำ
EP.1 | ทักทาย
เคย์ล่ายังคงรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางหยิ่งยโสของชายแปลกหน้าเมื่อสักครู่ไม่หาย เพราะถึงแม้เธอจะเป็นคนผิด แต่เธอก็ได้ทำการขอโทษ และยอมรับผิดทุกอย่างแล้ว แต่เขากลับทำเหมือนเธอเป็นตัวน่ารำคาญยังไงยังงั้น
"คิดว่าหล่อมากมั้ง" เคย์ล่าบ่นพึมพำตามอารมณ์ขุ่นมัว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ออกมารับเมื่อรับรู้ถึงการสั่นสะเทือนบ่งบอกว่ามีสายเรียกเข้า
"ฮัลโหล"
(เคย์ล่า เย็นนี้ไปคุยลูกค้ากับพ่อหน่อยสิ)
"ที่ไหนคะ โอเคค่ะ เจอกันที่นั่นเลยนะคะ"
มือเรียวกดวางสายหลังจากที่คุยธุระกับผู้เป็นพ่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวพยายามข่มใจให้เย็นลง แล้วเดินเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูเพื่อเลือกชุดสำหรับไปคุยกับลูกค้าเย็นนี้
ร่างบางเดินวนพิจารณาเลือกชุดอยู่นานพอสมควร ก่อนจะเลือกชุดเดรสปาดไหล่สีแดงเลือดหมู โชว์เนินอกอวบอิ่มให้ดูน่าค้นหาพอประมาณ สายตาจ้องมองไปยังเรือนร่างของตัวเองในกระจกห้องลองเสื้อด้วยความภาคภูมิใจกับรูปร่างหน้าตาของตัวเองที่ไม่ได้ถูกปรุงแต่งใดๆ ทว่าเธอก็ยังคงถือคติไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่ง คิดได้ดังนั้นจึงรีบเปลี่ยนชุดนำไปส่งซักแห้งให้ทันภายในเย็นนี้ แล้วมุ่งหน้าไปที่ร้านแต่งหน้าทำผมร้านประจำต่อทันที
@ภัตตาคารในโรงแรมหรู
ตึก ตึก ตึก!
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นผิวหินอ่อนดังเข้ามาภายในภัตตาคารหรูของโรงแรมชั้นนำ ด้วยท่วงท่าที่สง่า ราวกับเป็นคนละคนที่เดินที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อเช้านี้โดยสิ้นเชิง แต่นั่นก็เป็นเพราะธุรกิจของครอบครัวเธอต้องพบปะคู่ค้าทางธุรกิจอยู่บ่อยครั้ง ทำให้เธอต้องแต่งตัวให้ดูดี และให้เกียรติอีกฝ่ายตามความเหมาะสม ในวันเวลาว่างๆ เธอจึงเลือกที่จะใช้ชีวิตในแบบของตัวเองมากกว่าการใช้ชีวิตแบบลูกคุณหนูไฮโซเหมือนคนอื่นๆ
"ขออนุญาตค่ะ" เสียงหวานเอ่ยบอก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องอาหารวีไอพีที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้
เท้าเรียวหยุดชะงักทันทีที่เห็นใบหน้าของผู้ชายที่ทำให้เธออารมณ์เสียก่อนหน้านี้ แต่เธอก็เก็บซ่อนความรู้สึกตกใจนั้นไว้ภายใต้สีหน้าที่หยิ่งทนงทะนง แล้วก้าวเท้าเรียวเดินไปหย่อนสะโพกมนนั่งลงที่นั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มราวกับว่าเธอกับเขาไม่เคยพบเจอกันมาก่อน
"เคย์ล่า นี้นี่คุณแอชตันจากบริษัทส่งออกยักษ์ใหญ่ของเอเชียที่จะมาเจรจาธุรกิจกับเราในวันนี้" เจสันแนะนำแอชตันให้ลูกสาวรู้จักทันทีที่เธอนั่งลง
เคย์ล่าพยายามมองลึกไปในดวงตาคม เพื่อหาคำตอบบางอย่าง ทว่าเธอก็พบเพียงความเย็นชา และว่างเปล่า เธอจึงปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วระบายยิ้มออกมากล่าวทักทายเขาตามมารยาท
"สวัสดีค่ะ คุณ...แอชตัน ฉันเคย์ล่า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" ร่างบางลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ ก่อนยื่นมือเรียวไปตรงหน้าชายหนุ่ม เพื่อทำการทักทายตามแบบยุโรป ทว่าเขากลับไม่ยอมยื่นมือมาจับตอบ
ใบหน้าหวานที่ระบายยิ้มในตอนแรกหุบลงทันทีด้วยความไม่ชอบใจกับท่าทีไร้มารยาทของเขา แต่จู่ ๆ เธอก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นเมื่อนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้ เคย์ล่าดึงมือกลับ เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบรับคำทักทาย ก่อนจะเดินอ้อมไปข้างหลังเก้าอี้แอชตันแทน โดยไม่ได้สนใจปืนของลูกน้องแอชตันที่จ่อมาที่เธอเลยสักนิด
"อยากให้ทักทายแบบนี้ก็ไม่บอกนะคะ" ใบหน้าหวานโน้มลงมากระซิบเบาๆ ข้างแก้มสาก ก่อนจะหันหน้ามาจรดริมฝีปากอวบอิ่มลงบนแก้มสากหนักๆ แล้วหมุนตัวหมายจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มแห่งชัยชนะ เมื่อเห็นสายตาที่แอชตันมองมาที่เธอเต็มไปด้วยความดุดัน เพราะนั่นหมายความว่าเธอทำให้เขาไม่พอใจ และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการ
"ยัยเคย์ทำไมทำแบบนั้น ผมขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ"
"ขอโทษทำไมคะพ่อ พ่อไม่เห็นเหรอคะว่าคุณแอชตันเขาไม่อยากจับมือทักทาย เคย์ก็เลย...คิส เป็นการทักทายแทนไงคะ" เคย์ล่ามองไปที่ใบหน้าคมคายด้วยความท้าทาย ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวกับสายตา และอำนาจของชายตรงหน้าเลยสักนิด
- ผู้เขียน
