เสียงหัวเราะของหนูเบญยังดังแว่วอยู่ในอากาศ หลังจากพานภาภัสไปช่วยกันปลูกดอกไม้จนเปื้อนดินเล็กน้อย เด็กหญิงวิ่งนำเข้าบ้านไม้สักหลังใหญ่ ด้านในห้องอาหารมีแสงไฟสีเหลืองอุ่นส่องไล้ผนังไม้เก่า กลิ่นแกงกะทิที่บุญญิศาลงมือทำเองผสมกับกลิ่นข้าวสวยหอมกรุ่นลอยอบอวล
ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา โต๊ะไม้สักยาวเต็มไปด้วยอาหารเหนือและอาหารไทยนานาชนิด และขาดไม่ได้คือไข่เจียวฟู ๆ กรอบ ๆ ที่หลานสาวอยากกิน หนูเบญเป็นคนคอยตักข้าวใส่จานให้ผู้ใหญ่ด้วยความกระตือรือร้น
“ป้าฟ้าชิมนี่สิคะ อร่อยมากเลย” เด็กหญิงยื่นถ้วยเล็ก ๆ ที่ตักต้มข่าไก่มาให้นภาภัสด้วยรอยยิ้มสดใส นภาภัสหัวเราะเบา ๆ ก่อนรับถ้วยมา
“ขอบใจจ้ะหนูเบญ” เธอตักขึ้นชิม รสเข้มข้นของต้มข่าไก่ทำให้ใบหน้าคลี่รอยยิ้มทันที
“อร่อยจริง ๆ ค่ะ”
ทุกคนบนโต๊ะหันมายิ้มตาม บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ไม่ได้ปรุงแต่ง
บุญญานนท์นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ สายตาคมทอดมองหญิงสาวชั่วค
