คืนที่สองในห้องนอนเดียวกันสว่างด้วยแสงโคมไฟหัวเตียงเพียงดวงเดียว นภาภัสดึงผ้าห่มขึ้นปิดถึงอก นอนตะแคงไปอีกฝั่งเพื่อไม่ให้ใกล้เขาเกินไปนัก แต่ความหวั่นไหวยังเต้นระริกอยู่ในอกอย่างควบคุมไม่ได้
คืนนี้ต่างจากคืนแรก...บุญญานนท์ยังไม่หลับ เพราะเขากำลังดูหน้าจอไอแพดคาดว่าอาจจะมีงานด่วนเข้ามาซึ่งเธอไม่กล้าถามและไม่กล้ารบกวน
เขากำลังมองแผ่นหลังของเธอหรือเปล่า ความคิดนี้ทำให้ต้นคอร้อนวาบ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแต่กลับยิ่งตระหนกกับเสียงหายใจของตัวเองที่ดังจนเกินไป
“คุณยังไม่หลับ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามขึ้น
“เอ่อ…ยังค่ะ ”
เธอตอบตามจริง ปลายนิ้วจิกผ้าห่มแน่นโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องกลัว” เขาพูดช้า ๆ ก่อนวางไอแพดลงบนโต๊ะข้างเตียง
“ผมไม่ทำอะไรที่คุณไม่ต้องการ”
ครั้นสิ้นเสียง เขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วพลิกมาทางเธอ ระยะห่างลดลงจนเธอได้กลิ่นครีมอาบน้ำจาง ๆ ใจเธอเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทัน สองแก้มอุ่นขึ้นเองโดยไม่ต
