“ความจริงแล้ว...ฟ้าจำเรื่องทั้งหมดของเราได้แล้วนะคะ ตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตาขึ้นในโรงพยาบาล จนคุณยื่นข้อเสนอเมียจ้างให้และวินาทีสุดท้ายที่ฟ้าทิ้งคุณไว้ ฟ้า...จำได้หมดแล้วค่ะ”
เขาชะงัก เหมือนเวลาทั้งห้องหยุดลงชั่วเสี้ยววินาที ดวงตาคมสะท้อนแสงเทียน
“จริงเหรอครับ”
เธอยิ้ม หยาดน้ำใส ๆ เอ่อคลอในสองตากลมอย่างห้ามไม่อยู่
“จริงค่ะ ความทรงจำมันเหมือนค่อย ๆ ไหลกลับเข้ามาทีละนิด คำพูดหลายคำที่ฟังคุ้นหู กลิ่นกาแฟตอนเช้า กลิ่นครีมอาบน้ำของคุณ สายตาของคุณตอนที่ฟ้าผูกเนกไทให้ อ้อมกอดที่อบอุ่นของคุณในทุกคืน...ทุกอย่างมันเหมือนภาพเก่าที่ถูกฉายซ้ำ และมันก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นตั้งแต่ตอนที่ฟ้ารู้ว่าตัวเองกำลังท้อง บางที...ลูกคงอยากให้แม่จำพ่อของพวกเค้าได้ อยากให้สิ่งนี้เป็นของขวัญแต่งงานของเรามั้งคะ”
“นี่เป็น...ของขวัญแต่งงานที่ล้ำค่าที่สุด ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่จำผมได้ ขอบคุณที่ยังไม่ลืม...” เขาสบตาเธออย่าง
