ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก สายลมเย็นจากทางเดินพัดเข้ามาปะทะผิวกายจนรู้สึกหนาวและกลิ่นยาฆ่าเชื้อก็เบาบางลง เหลือไว้เพียงเสียงย่ำเท้าของเขาและเสียงล้อรถเข็นดังแผ่ว ๆ จนเขาประคองเธอขึ้นไปนั่งบนรถกระบะสี่ประตูป้ายแดงนั้นแล้วพาเธอขับออกไป
อัญญาวดีเอนหลังพิงเบาะ สูดลมหายใจลึก อุ่นใจอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมาช้านาน ถนนทอดยาวไกล รถแทรกตัวเข้าเลนอย่างเป็นจังหวะ เกิดเป็นการเคลื่อนไหวที่ชวนให้คนมองรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังไปข้างหน้าอย่างมีจุดหมาย
ระหว่างแวะพักปั๊มน้ำมันที่ลำพูน บุญญานัทซื้อขนมปังนุ่ม ๆ กับนมอุ่นมาให้ เธอรับมาอย่างเกรงใจ
“ขอบคุณนะคะ ถึงกรุงเทพฯ แล้วฉันจะตอบแทนพระคุณแน่นอน”
“ไม่จำเป็นหรอกครับ ยังไงอีกไม่กี่วันผมก็ต้องเข้ากรุงเทพฯ มาติดต่องานอยู่แล้ว ถือซะว่ามาก่อนเวลาละกัน” เขาตอบง่าย ๆ น้ำเสียงนั้นไม่ได้เปิดช่องให้เธอเกรงใจเกินเหตุ แต่ก็ไม่แข็งกร้าวพอให้รู้สึกถูกกด เธอเลยยอมรับอย่างว่าง่าย
