บุญญานัทพยักหน้า เมื่อเข้าใจตำแหน่งคร่าว ๆ ได้ทันที ก่อนที่เขาจะขับต่อไปยังจุดหมายปลายทาง โดยไม่ได้สนใจโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าที่แบตหมดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“ใกล้ถึงแล้ว” เขาเอ่ยแบบคนชำนาญทาง
หัวใจของอัญญาวดีเต้นตุบ ๆ เหมือนเด็กกำลังจะกลับบ้านครั้งแรกหลังค้างแรมต่างแดนหลายปี ความกลัวที่หุ้มไว้ด้วยความเข้มแข็งเริ่มแตกออกทีละชั้น เหลือเพียงความตื่นเต้นปนระแวง เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ เพื่อกันไม่ให้มือสั่น
รถชะลออยู่หน้ากำแพงอิฐสีเข้มที่สูงพอให้สายตาคนภายนอกมองไม่ทะลุ ‘บ้านวิริยะประภา’ ตัวอักษรสีทองประดับอยู่บนพื้นผนังลายหินอ่อนโดดเด่นสะดุดตา
มืออัญญาวดีสั่น เธอยกมือขึ้นแตะแก้ม แตะจริง ๆ เพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ฝัน
“นี่…บ้านฉัน ในที่สุดก็มาถึงบ้านแล้ว”
บุญญานัทดับเครื่อง หันมามองเธอที่กำลังกลั้นน้ำตา
“ผมจะลงไปกดกริ่งให้ ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าที่บ้านนี้ปลอดภัยสำหรับคุณจริง ๆ รึเปล
