เสียงหัวเราะดังครืนจากโต๊ะอาหาร ขุนเขายกถ้วยชาขึ้นจิบพลางหัวเราะเอ็นดู
“มาลูก มากินขนมหวานฝีมือแม่เค้าก่อน”
บุญญิศายิ้มอ่อน ดวงตาเปล่งประกายด้วยความพอใจ
“นั่นสิจ๊ะ นนท์พาหนูฟ้าไปขี่ม้าซะทั่วไร่คงเหนื่อยแย่แล้วสิ มาจ้ะมากินบัวลอยไข่หวานฝีมือแม่ดูนะจ๊ะ”
ใบหน้าของนภาภัสแดงระเรื่อ เธอพยายามแกะมือเล็กที่กอดเอวไว้แน่น แต่หนูเบญไม่ยอมปล่อยเอาง่าย ๆ เสียงใสเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“ป้าฟ้าขา ป้าฟ้าทำกับข้าวเก่งมั้ยคะ หนูเบญอยากกินไข่เจียวฝีมือป้า”
นภาภัสถึงกับหัวเราะแห้ง ๆ พลางส่ายหน้าเบา ๆ
“ป้า…ทำอาหารไม่ค่อยเก่งหรอกจ้ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูเบญสอนเอง!”
เด็กหญิงพูดอย่างมั่นใจ จนทุกคนหัวเราะอีกครั้ง
บุญญานนท์ยืนมองภาพนั้นเงียบ ๆ ริมฝีปากที่ปกติเรียบเฉยกลับคลี่ยิ้มจาง ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว ภาพหญิงสาวที่หน้าแดงซ่อนความเขินอายอยู่ในอ้อมกอดเด็กน้อยตรงหน้า ทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวของเขาสั่นไหวอย่า
