“ว่าไงนะ...สวนกุหลาบถูกยึด!!...ต้องหาเงินมาใช้หนี้เขาล้านห้า!!! ว่าไงนะพ่อ...ล้านห้า!!!” เธออ้าปากค้าง มือที่ถือโทรศัพท์หมดแรง ปล่อยลงข้างลำตัว ราวกับกระดูกหายจากร่าง
“ล้านห้า!!!” เธออยากจะคิดว่านี่เป็นแค่ความฝันเท่านั้น แต่มันไม่ใช่ “เป็นไปไม่ได้...ไม่จริง...ไม่จริงใช่มั้ย????”
บิดาต้องการให้เธอหยุดเรียนชั่วคราวแล้วกลับบ้านไปก่อน เพราะเวลานี้มารดาของเธอล้มป่วยเพราะเครียดจัด เขาเองก็ต้องรีบหางานทำ เพื่อนำเงินมาใช้หนี้ และใช้รักษาเมีย
“ทำไมพ่อต้องไปกู้เงินเยอะแยะขนาดนั้น พ่อทำบ้าอะไรวะ อีกสองปีฉันก็จะเรียนจบแล้ว อีกสองปีเท่านั้นเอง”
ถ้าเธอกลับไปตอนนี้ แล้วความฝันของเธอล่ะ
“ไม่...ฉันไม่ยอม ฉันจะอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่กลับบ้านจนกว่าฉันจะดังซะก่อน ฉันจะหางานทำ!!!”
พิมาลาบอกกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะเหี่ยวลงเหมือนดอกกุหลาบโดนแดดเลีย...นึกสภาพดูละกัน
“แล้วจะหางานอะไรทำวะ” เธอมีแค่วุฒ
