“ขอโทษด้วยนะหนู เสี่ยเขาพูดอะไรเลอะเทอะ อย่าไปถือสาเลยนะ”
“อ้อ..ค่ะ...ว่าแต่คุณน้า...ไม่เจ็บใช่มั้ยคะ”
“ไม่จ้ะ ฉันโอเค หนูล่ะ” แล้วหญิงวัยกลางคนก็เป็นฝ่ายกวาดตามองเธอเสียเองแทนเสี่ยพุงพลุ้ย ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่ธรรมดา “สวยนะเรา สวยแบบนี้น่าจะเป็นดารานะ”
“ห๊า...” เธอชี้หน้าตัวเองอย่างขัดเขิน แต่หัวใจเต้นรัว รู้สึกเห็นด้วยกับเจ๊อย่างแรง “ฮ่า ๆ หนูเนี่ยนะคะ...ไม่หรอกค่ะ แค่เด็กบ้านนอก”
“เด็กบ้านนอกนี่แหละ เขาเรียกช้างเผือก” ดารกา หรือ เจ๊ดา พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “หุ่นเหิ่นก็โอเคนะ ผิวนี่ขัดสักหน่อยก็น่าจะใช้ได้ ส่วนเรื่องหนังหน้า เอ๊ย! หน้าตานี่ผ่านฉลุย สวยหวานแบบนี้แหละ เป็นดาวได้ไม่ยาก”
“เอ่อ...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ” แต่เธอรู้สึกเหมือนตัวจะลอย “ว่าแต่ เป็นดาว...หมายถึงอะไรคะ”
“ดาวก็คือดาวไงล่ะ น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้ส่งนางงามเข้าประกวดแล้ว ไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่ปล่อยหนูไปแน่”
“ส่งนาง
