“ถ้าเธอเห็นแขกของเรา เธอจะไม่ถามคำถามนี้เลย”
“หนูตัดสินใจแล้วค่ะ หนูขอรับงานค่ะ”
“อืม...งั้นหนูมาพบเจ๊ที่ร้านอาหารนี่นะ...” ดารกาส่งชื่อร้านและที่อยู่มาทางไลน์ พิมาลาจึงรีบไปหาหล่อนทันที โดยใช้เวลาบนรถเมย์ฟรีไม่เกินสามสิบนาทีก็ถึงจุดหมาย
“ทำไมถึงอยากทำงานนี้ล่ะ?”
“คือ...ที่บ้านเป็นหนี้เยอะน่ะค่ะ อีกอย่าง หนูอยากมีเงิน อยากมีคอนโด อยากมีรถ อยากใช้ชีวิตหรู ๆ โก้ ๆ เหมือนพวกดารานางแบบเขาบ้าง”
“ดารานางแบบ...ใครกันนะ” ดารกายิ้มมุมปาก “พูดตรงดี ฉันชอบเธอนะ งั้นเธอพร้อมรับงานแรกแล้วใช่มั้ย”
ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมล่ะ หญิงสาวคิดทบทวนอีกอึดใจหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าครั้งเดียวจบ
“พร้อมค่ะ”
“เวอร์จิ้นหรือว่า...”
“เวอร์ค่ะ”
“ว๊าย!” ดารกายกมือขึ้นทาบอก “แล้วไม่เสียดายเหรอ”
“ไม่รู้สิคะ ก็ถ้าโชคชะตามันต้องเป็นแบบนี้ หนูก็คงฝืนไม่ได้” เธอถอนหายใจเสียงดังก่อนจะพูดต่อ “แต่หนูต้องขอโทษเจ๊ด้วยนะคะ ที่
