พอมาถึงโรงพยาบาลเธอก็ถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินไปพักใหญ่ๆ เลย ก่อนจะถูกพาออกมา ตลอดเวลาที่เธอเข้าห้องฉุกเฉินไปเขานั่งไม่ติดเลย เอาแต่เป็นห่วงที่เธอยังไม่ออกมาสักที แต่พอเธอออกมาเขากลับเป็นห่วงมากกว่าเดิมอีก
หญิงสาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงรถเข็นของโรงพยาบาล แขนของเธอถูกเจาะใส่สายให้น้ำเกลือ ใบหน้ายังคงซัดเซียวอยู่เหมือนเดิม
“เธอเป็นยังไงบ้างครับ?!”
“รอพบหมอนะครับ ผมต้องพาไปคนไข้ไปพักก่อน”
“ครับ ห้องพิเศษนะครับ”
“คุณต้องไปจัดการทีหลังนะครับ“
“ครับ”
“ญาติคุณจริยาภรณ์ค่ะ เชิญพบหมอที่ห้องตรวจหน่อยค่ะ” พยาบาลเดินออกมาตาม
“ครับๆ”
เจโรมรีบเดินไปยังห้องตรวจทันที คงเป็นเพราะตอนกลางคืนด้วย เลยไม่มีคนเท่าไรส่วนมากก็จะเป็นเหตุฉุกเฉิน ซึ่งมันก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรขนาดนั้น
"สวัสดีครับหมอ ผมเป็นญาติของคนที่ชื่อ จริยาภรณ์ครับ"
"เชิญนั่งก่อนนะคะ"
"ครับ"
"คุณเป็นสามีของคนไข้ใช่ไหมคะ"
"เอ่อ..ครับ
