เวลาล่วงเลยไปนับอาทิตย์ และเลื่อนเป็นหลายอาทิตย์กับการที่ผมเอาเวลาว่างทั้งหมดมาเฝ้าหน้าบ้านของไอรีณ เผื่อว่าจะมีสักครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก หรือมีสักครั้งที่ไอรีณยอมรับของที่ผมเอามาให้ และออกมาคุยกับผมบ้าง
แต่ไม่เลยสักครั้ง สิ่งของทุกอย่างถูกเอาไปให้ที่บ้านหลังเดิมเหมือนกับครั้งแรกที่ผมตามไปดู ผมยังคงต้องเฝ้ามองแค่ประตูในบ้านและหลังคาบ้านเท่านั้นไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะได้ยินเสียงของลูกเลยสักนิด
“กลับไปเถอะ เธออยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” แต่ครั้งนี้แตกต่างไปจากทุกๆวัน เพราะพ่อกับแม่ของไอรีณท่านว่างอยู่บ้าน แม่ก็เลยได้ออกมาคุยกับผม
“ผมรู้ว่ารีณไม่พาลูกออกมาให้ผมเจอ แต่ผมขออยู่อีกสักพักนะครับ” ผมบอกออกไปอย่างจำยอม
“อย่าฝืนเลย แดดก็ร้อนเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปจะว่ายังไง” แม่ไอรีณพูดด้วยท่าทีอ่อนลง น้ำเสียงไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนครั้งแรกที่เจอ อย่างน้อยท่านก็คงรับรู้ได้ถึงความตั้งใจจริงของผม
“
