“คุณหนูเดี๋ยวค่ะ” เสียงแม่บ้านคนที่ชอบออกมาบอกให้ผมกลับบ้านกำลังวิ่งตามน้องไอรินที่วิ่งมาทางนี้ โดยน้องไอรินไม่ยอมให้แม่บ้านคนนั้นจับหรืออุ้มเลย จนได้แต่วิ่งตามมาติดๆ
“พาน้องออกมาทำไมคะ” ไอรีณหันไปถามแม่บ้านคนนั้น
“ดิฉันไม่ได้พาออกมาค่ะ แต่น้องไอรีณวิ่งออกมาเอง จะอุ้มก็ไม่ยอม” แม่บ้านบอกอย่างรู้สึกผิด จนไอรีณต้องเดินไปหาลูกสาวตัวเอง
“มาหาแม่ค่ะน้องไอริน” ไอรีณหยุดอยู่ตรงหน้าลูกแล้วย่อตัวลงเพื่ออุ้ม แต่น้องไอรินกลับไม่ยอมให้อุ้ม
“ไปหา ไปหา” น้องไอรินบอกไอรีณพร้อมกับชี้มาทางผม นี่เป็นในรอบเดือนเลยก็ว่าได้ที่ผมได้เห็นหน้าลูกสาวอีกครั้ง
“น้องไอริน” ผมเรียกลูกสาวออกไปด้วยความดีใจก่อนจะได้รับรอยยิ้มจากใบหน้าเล็กนั่น การกระทำของลูกมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ เหมือนคนที่ได้รับโอกาสให้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง
“เข้าบ้านกับแม่นะคะ” ไอรีณยังคงพยายามกล่อมลูกให้ไปกับตัวเองอยู่เหมือนเดิม
“ไม่
