ตอนที่ 27
เรียนรู้2
รถมินิแวนมาจอดหน้าบ้านอัครเวทย์ สิปปกร เดินออกมาด้านหน้าทันทีที่ประตูรถเปิดลง มือหนายื่นออกมารับเมื่อเธอเดินมาใกล้ ดวงตาคู่สีนิลเข้มจับจ้องสำรวจเธอไปทั่วร่างคล้ายหาร่องรอยว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหน ซึ่งเขาน่าจะทราบจากคนของเขาแล้ว เรื่องที่ลุงไพสันต์มาพบเธอเมื่อสักครู่
“เจ็บตรงไหนมั้ย?”
“ไม่ค่ะ แพรไม่เป็นไร”
กระนั้นตรงข้อมือเธอก็มีรอยจ้ำแดงเล็กน้อย คงเพราะการฉุดกระชากเมื่อสักครู่นี้
“สงสัยฉันต้องจัดการให้หลาบจำยิ่งกว่านี้ จะได้เลิกมาตอแยกับเธอเสียที”
ชายหนุ่มจับข้อมือเธอขึ้นมาแล้วเป่าเบาๆ เหมือนที่เขาเคยทำ นั่นทำให้ แพรไหม ยิ้มกว้างออกมา
“แพรไม่เป็นไรจริงๆค่ะ”
“ร้องให้เหรอเปล่า?ตอนนั่งรถมา”
หน้าหล่อเหลาเงยมามอง จ้องสำรวจใบหน้าเนียนใสของเธออีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวส่ายหน้าและไม่มีหยาดน้ำตาเขาจึงเบาใจลง
“ไม่ร้อง แพรเก่งไหม?”
“เก่ง”
“ว่าแต่คุณสิปจะทำยังไงกับข้าวขอ
