คนที่ใส่ใจ
1232 คำ
ตอนที่ 9
คนที่ใส่ใจ
แพรไหม นั่งตัวลีบจนชิดไปกับประตูรถของกระจกอีกฝั่ง ขณะเหลือบมองกล่องเค้กหลายอันที่วางอยู่ในรถ พลางสงสัยว่าเขาจะซื้อมาทำไมเสียเยอะแยะนี่มันเท่ากับค่าแรงวันนี้ทั้งวันในการทำงานพิเศษได้เลย
เมื่อกี้ สิปปกร เดินเข้าไปสั่งขนมกับกาแฟ ก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทางเรียบเฉยเหมือนไม่ได้มาหาเธอ ทว่าแพรไหมก็รู้ตัวเธอรีบเก็บข้าวของและเดินตามเขามาที่รถทันที ด้วยเกรงว่าเขาจะเดินกลับเข้าไปในร้านอีกรอบ
“ทำงานสนุกไหม?”
คำถามราบเรียบคล้ายใส่ใจอย่างท่วมท้น
“ค่ะ ความจริงวันนี้วันแรก พี่โจ้ยังไม่ได้ให้ทำอะไรเยอะ แพรแค่รับออเดอร์และเก็บโต๊ะเท่านั้น” กระนั้นเธอก็เอ่ยบอกเขาอย่างภูมิใจ
คล้ายดวงตาคู่สีนิลเข้มจะกระตุกไหวเล็กน้อย เมื่อได้ยินเธอเอ่ยชื่อถึงรุ่นพี่คนนั้น ทว่าไม่นานนักทุกอย่างก็เรียบเฉยดังเดิม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ว่าแต่ทำไมคุณสิปถึงมารับแพรคะ?”
ปกติ ทุกวันจะเป็น พิชัย คนของเขามารับเธออยู่เสมอ วันนี้ทำไมเขาถึงมาด้วย
“ฉันก็อยากมาดูสถานที่ทำงานของเด็กในปกครองนิดหน่อย อยากรู้ว่าเธอทำงานอย่างไงบ้าง”
ชายหนุ่มบอกตามตรง
ความจริงเขาไปถึงที่ร้านตั้งนานแล้ว คอยยืนมองและสังเกตการณ์อยู่ตลอดด้านนอก ตั้งแต่เธอเริ่มงาน และเริ่มหงุดหงิดใจเมื่อเห็นเธอไม่ยอมกลับออกมาเสียที แถมยังยืนเบียดเสียดกับรุ่นพี่หน้าตี๋คนนั้น และพูดคุยกับอีกฝ่ายด้วยท่าทางสดใสเหมือนลูกแมวที่เจอของถูกใจ
แมวที่ถูกขังอยู่ในกรงนานๆ มันมักจะดูเหงาหงอย
เมื่อมันได้ออกมาท่องโลกภายนอกบ้าง ความสดใสจึงฉาบย้อมและแสดงออกมาทั้งสีหน้าและแววตา
ที่นานๆเขาถึงจะได้เห็นมันสักครั้ง
แต่เขากลับไม่ชอบมัน
“วันนี้ช่วงประมาณเกือบทุ่มคนเยอะมากค่ะ ถ้าคุณสิปมาตอนนั้น คงจะเห็นแพรวิ่งวุ่นไปมาแน่นอน”
เขาเห็นแล้ว เห็นอยู่ตลอด
“แล้วทานอะไรรึยัง?”
“หนูกินขนมไปหนึ่งชิ้นแล้วค่ะ เมื่อตอนหัวสี่โมงเย็น”
คำบอกของเธอ ทำให้อีกฝ่ายหน้าตึงขึ้น สิปปกร ค่อนข้างเข้มงวดการการทานอาหารให้ตรงเวลา และกำชับกับเธอเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องกินข้าวให้ตรงเวลา
“กินแค่นั้นจะไปอิ่มได้ไง”
“เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้วนี่คะ หนูไปกินอาหารฝีมือป้าน้อยก็ได้”
“ฉันจะแวะไป เคเอ็มแมริออท”
“คะ?”
เคเอ็มแมริออท เป็นโรงแรมในเครือของอัครเวทย์
เขาจะไปที่นั่น แล้วเขาแวะมารับเธอทำไม?
“สงสัยอะไร?”
“....”
“เดี๋ยวไปทานข้าวที่นั่น ฉันมีนัดคุยงานนิดหน่อย”
“ค่ะ”
แม้อยากจะเอ่ยถาม แต่ แพรไหม ก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไร เพราะหากเป็นทุกสิ่งที่ สิปปกร เตรียมการไว้ คือต้องเป็นไปตามนั้นทุกอย่าง เมื่อไปถึงที่นั่นเธอถูกคนของเขาพาไปยังห้องอาหารวีไอพีด้านล่าง
“อยากกินอะไรสั่งได้เลย กินให้อิ่ม เดี๋ยวฉันมา”
เขาบอกเสียงราบเรียบ ก่อนจะเดินไปยังห้องรับรองอีกฝั่ง
แพรไหม มองตามบ่ากว้างของเขา ก่อนจะหันมาสนใจเมนูตรงหน้า เธอสั่งอาหารไปสองสามอย่างและน้ำลูกพีชปั่น กับผลไม้สด ด้วยคิดว่าการมาคุยงานครั้งนี้ของเขาน่าจะใช้เวลานานพอสมควร
ความจริง เขาน่าจะให้เธอกลับบ้านก่อน
.
.
ร่างระหงในชุดเดรสสีโอรสที่นั่งอยู่ริมห้องอาหารด้านนอก ขยับตัวเล็กน้อย เมื่อ สิปปกร เดินไปถึง แม้ชายหนุ่มจะมาช้านิดหน่อย เนื่องด้วยมัวแต่เสียเวลากับใครบางคนที่ร้านทีน่าคาเฟ่ ทว่าหญิงสาวคนที่รอก็ไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจแต่อย่างใด เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเข้มโปรยยิ้มให้
“ขอโทษด้วยนะครับคุณอ้อมที่มาช้า ผมติดงานนิดหน่อย”
น้ำเสียงสุภาพ ทว่าแฝงด้วยความสุขุมที่เปี่ยมเสน่ห์อย่างล้นเหลือ ทำเอา อ้อมดาว ใจเต้นระส่ำ แม้จะเคยเจอประมุขใหญ่ของอัครเวทย์มาหลายครั้งแล้ว แต่ท่าทางของเขาในตอนนี้ทำให้เธอแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ
สิปปกร อัครเวทย์ นักธุรกิจหนุ่มที่ว่ากันว่า เป็นคนรุ่นใหม่ที่มาเขย่าวงการรับเหมาก่อสร้างและอสังหาริมทรัพย์ของไทย ด้วยการดำเนินธุรกิจที่แปลกใหม่ผสมผสาน ที่คนในวงการต่างจับตามอง และอยากจะร่วมเป็นพันธมิตรด้วยยิ่งนัก
ทว่า สิปปกร ใช่จะผูกมิตรร่วมธุรกิจกับใครง่ายๆ
เขาค่อนข้างระมัดระวังตัวและเข้าถึงยากมาก ตั้งแต่พ่อกับแม่เขาเสียเมื่อหลายปีก่อน และได้เมื่อเขากลับมาทำให้ธุรกิจของอัครเวทย์กลับมาผงาดอีกครั้ง เกราะป้องกันตัวมากมายจึงเกิดขึ้นกับตัวเขา
กระนั้น ตระกูลสีหวิทย์ของ อ้อมดาว ก็ถือว่าเป็นผู้มีอิทธิพลและมีเส้นสายทางแถบภาคกลางตอนบน และยังมีที่ดินในมือหลายที่ อย่างไรเสีย เธอเองก็มีดีพอที่คนอย่าง สิปปกร อยากจะรู้จักและอยากพบ
ดั่งเช่นในวันนี้...
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ความจริงอ้อมก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน”
อ้อมดาว เอียงคอเล็กน้อยอย่างเขินอาย เมื่อสบสายตาคมที่จ้องมองมา
ผู้ชายอะไร แค่มองก็เขินจนตัวบิดแล้ว
“อยากทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ”
พนักงานของเขา เอาเมนูมาให้ สิปปกร สั่งอาหารไปแค่หนึ่งอย่าง พลันก็นึกถึงคนตัวเล็กที่อยู่ห้องรับรองเมื่อเหลือบไปเห็นเมนูข้าวต้มปลาที่เธอชอบ
ป่านนี้คงน่าจะกำลังทานเมนูนี้อยู่
“อ้อมดีใจมากเลยนะคะที่ได้เจอคุณสิปอีกครั้ง”
“ผมก็ดีใจครับ”
เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย เมื่อหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้า “เห็นอคิณบอกว่าคุณอ้อมอยากจะพบผม เลยชวนมาทานข้าวที่นี่ ตอนนี้เรามีเมนูอาหารทะเลหลายอย่าง ลองทานดูนะครับ”
“เริ่ดมากค่ะ นี่อ้อมก็เพิ่งรู้นะคะว่าที่นี่เป็นโรงแรมของกลุ่มอัครเวทย์ คุณสิปเก่งมากเลยค่ะ”
หล่อนเอ่ยเสียงหวาน
แม้จะพอรู้ว่าธุรกิจของกลุ่มอัครเวทย์ไม่ธรรมดา แต่เมื่อได้รู้เรื่องราวของผู้ชายตรงหน้า อ้อมดาวก็ตาลุกวาวจนเนื้อเต้น ยิ่งวันนี้ได้มีโอกาสทานข้าวสองต่อสองกับชายหนุ่ม หล่อนก็ยิ่งเก็บอาการไม่อยู่ ถึงจะเป็นการนัดรับด้วยเหตุใดก็ตาม
“ครับ”
“อย่างนี้ อ้อมคงต้องหาเวลามาทานบ่อยๆแล้วค่ะ”
“ยินดีครับผม”
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มเล็กน้อย ทว่านั่นก็ทำให้ชายหนุ่มดูสว่างเจิดจ้าเสียจน อ้อมดาว หายใจไม่ทั่วท้อง จนเธอต้องบิดตัวไปมาอย่างขวยเขิน
สิปปกร หรี่ตามองกริยานั้น ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ
“พอดีผมต้องการที่ดินสักห้าสิบไร่ติดกับแม่น้ำป่าสัก ที่เป็นของกลุ่มสีหวิทย์ ..อยากให้คุณอ้อมดาวช่วยดูให้หน่อยครับ”
************
- ผู้เขียน
