“อะไรนะ!!” เสียงตื่นตระหนกดังขึ้น แต่มันมิใช่จากปากของเสิ่นอวี้ หากแต่ดังมาจากหยุนซือและคนสนิทของเจ้าของจวนต่างหาก ร่างสูงหันกลับวิ่งตรงเข้าจวนในทันที เขามิรีรอที่จะวิ่งตามหาคนตัวเล็กจนรอบเรือนทุกหนทุกแห่ง พร้อมกับส่งเสียงเรียกหาราวคนขาดสติ ซึ่งหยุนซือเองก็ตามเข้ามา
เมื่อดูท่าว่าฟู่หรงจะหนีไปจริงๆ ก็พยักหน้าให้คนสนิทเพื่อออกจากจวนไปตามหานางทันที เฟยหยางและห้าวเฉิงจึงออกคำสั่งให้ทหารออกตามหาเช่นกัน เพราะยามนี้ผู้เป็นนายได้แต่นั่งนิ่งมิเอ่ยสิ่งใดแม้แต่น้อย จนถงเหยาต้องเดินไปตามนายหญิงของจวนมาเพื่อปลอบโยน ส่วนซินลี่นั้นยืนมองอยู่ในห้องพร้อมกับยิ้มสมเพสคนที่กำลังนั่งคร่ำครวญถึงสตรีตัวน้อยซึ่งจากไปแล้ว
“หึ! เจ้าผิดเองเสิ่นอวี้ ที่มีของดีอยู่กับตัวแต่ยังละทิ้ง ข้ามิแปลกใจเลยไยเจ้าถึงมิยอมแตะต้องข้า คราแรกคิดว่ากลับมาจะจัดการกับนางให้พ้นหูพ้นตา แต่มิคิดว่าจะใจเสาะหนีออกไปง่ายถึงเพียงนี้ ก็ดีข้า
