ณ เมืองซานเจียง ฟานเสียนยังคงพยายามหาวิธีลอบเข้าเมืองเพื่อจัดการกับกลุ่มกบฏ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตั้งรับเป็นอย่างดี จนผ่านมากว่าสิบวันแล้วก็ยังมิอาจเข้าไปในเมืองได้เลย จึงได้แต่ตั้งค่ายกำลังพลอยู่นอกเมืองห่างออกมาสองหลี้ เพื่อมิให้ฝ่ายนั้นยิงลูกศรออกมา
“ดูเหมือนเราจะประมาทพวกมันมากเกินไป มิคิดว่าเจ้าเมืองหลี่จะซ่องสุมกำลังพลไว้มากถึงเพียงนี้ ดูจากการใช้คนยิงศรออกมาคงมีมิต่ำกว่าหมื่นนายเป็นแน่”
“นั่นสิ ทั้งยังมีชาวเมืองที่มิรู้เรื่องราวอยู่ในนั้นอีก หากทำการบุ่มบ่ามทั้งหมดคงเป็นอันตราย”
เสิ่นอวี้เอ่ยสำทับเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นมักจะใช้สตรีและเด็กมาเป็นกำบังเสมอ ยามที่พวกเขาจะบุกเข้าเมือง จึงทำให้การโจมตีล่าช้าลง
“หรือจะรอจนถึงฤดูน้ำหลากพะย่ะค่ะ เพราะยามนั้นชาวเมืองต้องอพยพไปที่เชิงเขา เช่นนี้เจ้าเมืองคงมิมีเวลาจะเอาชีวิตผู้อื่นเป็นกำบังเป็นแน่”
“เจ้าก็เอ่ยถึงเวลาที่มันอยู่ใกล้หน่อยมิได้หรื
