สามวันผ่านไปการต่อสู้ยังคงดำเนินไปโดยมิได้จริงจังนัก เพราะฟานเสียนต้องการดึงความสนใจจากอีกฝ่ายเสียมากกว่า ให้พวกมันคิดว่ามิอาจตีฝ่าเข้าไปในเมืองได้ เพื่อรอโอกาสที่เขื่อนนั้นถูกสร้างจนเสร็จ
“ใต้เท้าพวกมันยังคงตั้งค่ายอยู่นอกเมืองเช่นนี้ เราจะเป็นฝ่ายเสียเปลียบเอานะขอรับ”
ตงไห่เอ่ยกับเจ้าเมืองหลี่ ซึ่งยามนี้เขาเองก็กังวลใจอยู่ เหตุเพราะเสบียงที่ตุนเก็บเอาไว้นั่นก็เริ่มร่อยหรอลงทุกที หากยังถูกล้อมไว้เช่นนี้คงมิพ้นต้องอดตายเป็นแน่ เพราะทุกทิศถูกคนของฟานเสียนปิดล้อมเอาไว้หมด แม้แต่นกก็ยังมิอาจบินผ่านได้ เพราะดูท่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเขาอาจมีกำลังพลซุ่มอยู่ที่อื่น แต่ความจริงแล้วยามนี้พวกเขามิเหลือมิตรที่เคยร่วมมือกันแม้เพียงคนเดียว
“เอาอาวุธที่ผลิตไว้นำมันออกมาใช้ ยามนี้เราคงต้องเอาชีวิตรอดให้ได้เสียก่อน ค่อยกลับมาแก้แค้นก็ยังมิสาย”
เจ้าเมืองหลี่เอ่ยด้วยความแค้นที่มี มิคิดว่าตนจะจนมุมถึงเพียงนี้
