ทั้งคนและรถม้าต่างก็ช่วยกันตีฝ่าออกไป จึงทำให้มีทั้งผู้บาดเจ็บและล้มตายกันมากมาย กว่าจะพ้นหุบเขาออกมาได้ก็เกือบรุ่งสาง แต่ถึงกระนั้นคนกลุ่มนี้ก็ยังตามมา จนกระทั่งกลุ่มของเสิ่นอวี้ลงเรือหนีจึงมิอาจตามได้ทัน
“เจ้าเอ่อ องค์หญิงบาดเจ็บหรือไม่พะย่ะค่ะ”
เมื่อรู้ว่าตนเอ่ยถ้อยคำมิควร จึงได้เปลี่ยนคำพูดใหม่ทันที ฟู่หรงจึงได้แต่มองหน้าคนตัวโตที่ยามนี้เขาถอยกลับไปนั่งข้างคนของตนแล้ว
“ข้ามิได้เป็นไร ท่านต่างหากที่บาดเจ็บ”
นัยน์ตาสวยจ้องไปยังแขนแกร่ง ซึ่งเขาคงถูกคมกระบี่ในตอนที่ตีฝ่าออกมาเป็นแน่
“แผลแค่นี้มิเป็นไรพะย่ะค่ะ”
“ข้าจะใส่ยาให้”
ฟู่หรงเดินมานั่งลงข้างๆ แต่อีกฝ่ายก็ขยับหนี ทำเอานางหน้าถอดสีเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำเช่นนี้
“กระหม่อมเป็นเพียงสามัญชน มิคู่ควรกับความห่วงใยขององค์หญิงพะย่ะค่ะ”
“เช่นนั้นพี่เฟยหยางก็ใส่ให้ใต้เท้าด้วยแล้วกัน”
ฟู่หรงส่งยาให้คนสนิทเขา ก่อนจะเดินไปนั่งยังหัวเรือแทน เพ
