เธอใช้เวลาไม่นานก็วาดภาพนั้นเสร็จ อดไม่ได้ที่จะเดินกลับเข้าไปนั่งที่เก้าอี้มุมห้อง แล้ววาดภาพชายหนุ่มที่ยังนอนอยู่บนเตียงอย่างสบาย สองแขนกอดหมอนข้างแน่นเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ
“อือ....” ยิ่งมองใบหน้านั้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้อดนึกถึงรอยยิ้มของชายหนุ่มเมื่อสี่ปีก่อนไม่ได้ รอยยิ้มที่ฝังอยู่ในหัวใจของเธอเหมือนร่องรอยที่ลบไม่ออก ผู้ชายใจดีคนนั้นไม่เคยจางหายไปจากความคิดคำนึงของเธอได้เลย ความคิดถึงที่มีส่วนประกอบของความประทับใจ ความชื่นชม และความปลื้มปริ่มเหมือนที่รู้สึกกับเหล่าซุปเปอร์ฮีโร่ในอเวนเจอร์ส
“มา...” ริมฝีปากขยับราวกับกำลังเพ้อ ทั้งที่ยังหลับตา...
“หืม?” เธอตกใจเล็กน้อย รีบเก็บสมุดสเก็ตซ์ใส่ในกระเป๋าสะพายเหมือนเดิม แล้วเดินไปดูเขาที่เตียงนอน
“ตื่นแล้วหรือคะ?”
เขาลืมตาขึ้นมองเธอ แววตาเต็มไปด้วยความหวาน “ขอโทษนะ เมื่อคืนผมไม่น่าดื่มไวน์ไปเยอะขนาดนั้นเลย ผมแค่มีความสุขมากเกินไป
