เย็นนี้ที่บ้านสีขาวริมทะเลของผู้ใหญ่อนุชิต หอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นอาหารหลายชนิด ทั้งกุ้งเผา ปูนึ่ง ปลาย่าง รวมทั้งแกงส้ม ต้มยำ และน้ำพริกหยำแสนอร่อย พวกเขาเลือกทำเมนูโปรดของขวัญเอยเสียเป็นส่วนใหญ่ เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้
เมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ ขวัญเอยแอบน้ำตาซึม กับข้าวฝีมือแม่ที่เธอคิดถึง เสมือนสายใยแห่งชีวิต ที่ถักทอให้เธอมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ แต่เธอก็แสร้งทำเป็นลืม ทำเหมือนมันไม่มีค่า ไร้ความหมาย...
“กินเยอะ ๆ นะเอย” อนุชิตตักอาหารใส่จานลูกสาวคนโตจนกองเป็นภูเขา “อาหารแบบนี้หากินที่กรุงเทพฯ ไม่ได้”
“เขาคงไม่ชอบแล้วมั้ง อยู่โน่นคงกินแต่สเต๊ก สปาเก็ตตี้ อาหารญี่ปุ่น”
“แม่เลยทำแต่ของโปรดเอยไง” อนุชิตแสร้งทำเป็นไม่สนใจคนปากไม่ตรงกับใจ “ดูสิ มีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้น”
“ฉันก็ทำแบบนี้เป็นปกติ” รุ่งนภารีบขัด หันไปหยิบกุ้งเผาตัวโตวางลงบนจานข้าวของขวัญมา “ตัวนี้สุกแบบม
