อนุชิตลากรุ่งนภาออกมาที่ศาลาไม้ไผ่หลังบ้าน ซึ่งไกลพอจะพูดในสิ่งที่ลูก ๆ ไม่ควรได้ยิน
“อะไรล่ะพี่ ลากฉันมาทำไม !!”
อนุชิตมองหน้ารุ่งนภาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “ปล่อยลูกมันไปเถอะขวัญ ลูกมันก็มีชีวิตจิตใจนะ ลูกไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว เราจะปกป้องพวกเขาไปตลอดชีวิตไม่ได้”
“ขวัญเลยไม่อยากให้ลูกไปกรุงเทพฯ ไงพี่ ถ้าลูกอยู่ที่นี่ ยังไงก็ปลอดภัย ต่อให้เราไม่อยู่แล้ว ลูกก็จะมีชีวิตที่สุขสงบ”
“คิดผิดแล้วขวัญ ไม่ว่าที่ไหนก็มีคนเลวทั้งนั้นแหละ ต่อให้ที่นี่ก็เถอะ ปล่อยลูกไปเรียนรู้ชีวิตบ้าง ให้ลูกได้เจอกับประสบการณ์ใหม่ ๆ จะได้รู้จักแก้ปัญหา จะได้พัฒานาตัวเอง ไม่ตกยุคตกเทรนด์ เดินตามโลกทัน ดูอย่างยัยเอยสิ เห็นมั้ยว่าลูกมันเก่งแค่ไหน มันเอาตัวรอดได้ด้วยตัวของมันเอง โดยไม่ต้องพึ่งเงินจากทางบ้านเลย มันเรียนจบปริญญาตรี มีงานดีๆ ทำจนสามารถสร้างเนื้อสร้างตัวได้ ลูกมันพิสูจน์ให้เราเห็นแล้วว่ามันเอาดีได้ ขวัญไม่ภูมิใจเห
