เขาคงถอนหายใจแรงมาก จึงทำให้เธอลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาคลอน้ำตระหนกเล็กน้อย
“พี่...คุณ...คุณเหนือ”
เขากดกรามแน่น แทบไม่อยากมองหน้าเธอเลย แต่กระนั้นก็แอบเป็นห่วงลูกในท้องของเธอไม่น้อย ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ความสับสน
“มาทำไม?” ถามด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย
“มา...มาอยากจะมา...ขอโทษ”
“ไม่จำเป็น” ว่าพลางตวัดสายตาเขียวปัดมองเธอ หากเป็นไปได้ก็อยากจะจับเธอเขย่าให้รู้สึกตัวว่าได้ทำลายอะไรลงไปบ้าง “ไปซะ ไป!”
ขวัญมาก้มหน้านิ่ง ก่อนจะเงยหน้ามองเขา ด้วยสีหน้าสำนึกผิดและเสียใจระคนกัน “พี่เหนือสมควรจะโกรธเกลียดมาอยู่แล้วค่ะ มา...”
“ไม่ต้องมาเรียกอย่างนั้น คุณมัน...”
“ใช่ค่ะ มาไม่ใช่คนที่คุณรัก มาเป็นแค่ตัวแทนของคนที่คุณรักมาตลอด”
เหนือเมฆยิ้มหยัน “คนที่ผมรักงั้นเหรอ?”
“พี่เอยรักคุณมากนะคะ”
“พอเถอะ คนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะ”
“เพราะพี่เอยมีลูกไม่ได้”
“คุณก็เลย...” เขามองท้องของเธอแล้วหันห
