เหนือเมฆมองขวัญเอยแล้วเลยไปมองขวัญมา รู้สึกชาไปทั้งใจเมื่อรู้ว่าความสงสัยของเขาเป็นเรื่องจริง ความเปลี่ยนไปในบางครั้งของพวกเธอ เกิดขึ้นเพราะการสลับตัว !
เหนือเมฆพูดอะไรไม่ออก เขาหันหลังแล้วเดินออกจากห้องนั้นมาเหมือนคนไร้วิญญาณ ขวัญเอยรีบวิ่งตามเขาออกมา คว้าแขนเพื่อจะรั้งเขาไว้
“พี่เหนือ...”
เขาสะบัดมือออกอย่างรังเกียจ มองหน้าเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ราวกับความรู้สึกทั้งหมดมันมลายหายไปหมด
“ไปให้พ้น!”
สายตาของเขาทำให้ขวัญเอยรู้สึกใจหาย เหมือนความหวังมันพังแหลกลาน “ขอเอยอธิบายได้มั้ยคะ”
“ผมไม่อยากฟังคนโกหกพูดอีกแล้ว!!!”
“เอยขอโทษ”
“พอเถอะ! คงตลกมากสินะ ที่หลอกผมมาได้ตั้งนานหลายเดือน โดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอไม่ใช่คนเดิม!!” เขากัดกรามแน่น อยากจะชกอะไรสักอย่างให้มันหายแค้น
“เอยรักพี่เหนือนะคะ”
เขายกฝ่ามือขึ้นห้าม “พอที”
“เอยผิดเองค่ะ ยัยมาทำเพราะเอยขอร้อง”
“พอ! พอได้แล้ว! ผมไม่อยา
