ความลับของคุณหมอ

EP 7 วัคซีน

EP 7 วัคซีน

Va : นายเพิ่งได้เช็คไปเงินมันยังไม่เข้าไหมอย่ามาตลก

PP : ไม่รู้สิ

Va : อะไรของนายฉันเหนื่อยนะงานเยอะด้วย

PP : แค่นี้

ร่างบางกำลังโมโหฝ่ายตรงข้ามก็หนีไปเสียแล้ว แต่เธอเหนื่อยเกินจะคิดหรือใส่ใจเรื่องนี้ เพราะงานที่เร่งทำให้วันนี้อาจจะไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอของพักแอบนอนเอาแรงซะหน่อยพนักงานคนอืื่นด้วย เพราะทุกคนประชุมกันลากยาวมาก ทำให้ต้องแยกย้ายกัน 2 ชั่วโมงไปพักตามที่ใครจะอยากทำอะไรก็ทำ

Jk : ชุดที่ลูกค้าพรีออเดอร์มาจะเสร็จภายใน 3 สัปดาห์

Va : ดีแล้วอย่าเพิ่งรับต่อนะเว้นเลย...ให้เป็นแรไป

Jk : ได้ค่ะบอส

Va : เดี๋ยวส่งมื้อดึกมาแล้วก็กลับบ้านได้นะ

Jk : บอสล่ะ

Va : ไม่ไหวขอนอนนี่

Jk : โอเคมีในทีมนอนอีก4-5คน

Va : เค

ห้องนอนเล็ก ๆ ที่มีห้องน้ำในตัวแอบซ่อนอยู่หลังราวเสื้อผ้า น้อง ๆ ที่ออฟฟิศก็นอนค้างกันประจำ เธอทำห้องอาบน้ำไว้ให้ทุกคนด้วย กับที่นอนแบบพับได้ไว้เพื่อใครจะนอนก็นอนได้เลย ขนมของกินก็พร้อมน้ำร้อนกาแฟ เตาไฟฟ้า เรียกได้ว่าสนับสนุนการทำงานเต็มที่ เวลาหยุดพักก็พักยาวได้เลย พอล็อคห้องเรียบร้อยเธอก็จัดการอาบน้ำเตรียมตัวนอน เพราะตอนนี้ก็เกือบตี 2 แล้วพอจะหลับตาก็นึกได้ว่าคุยค้างกับหมอหมา PP ไว้ หน้าจอมือถือสว่างขึ้นแต่กลับไม่มีข้อความใด ๆ อีก

ผ่านไปเกือบสัปดาห์ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากเขา วันนี้เธอต้องเอาเจ้าก้อนแป้งมาฉีดวัคซีน แต่เพราะมีเด็ก ๆ ตัวอื่นด้วยที่ถึงกำหนด เธอเลยโทรทำนัดกับเจ้าหน้าที่ให้ส่งหมอมาที่บ้านแทน จะแบกเด็ก ๆ ไปพร้อมกันคงไม่ไหว เสียงกริ่งดัง 2 ครั้งเธอคิดว่าน่าจะเป็นหมออาทิตย์มาถึงแล้วเหมือนทุกที เลยรีบวิ่งลงไปเพื่อจะได้ช่วยจับเด็ก ๆ ฉีดวัคซีน

Va : สวัสดีค่ะคุณหมอ

PP : ...

Va : หมออาทิตย์ล่ะ

PP : ถามทำไม

Va : ก็ปกติเป็นเขา

PP : ชอบ

Va : พูดบ้าอะไร

PP : ฮึ...ช่วยจับเด็ก ๆ หน่อยวันนี้ไม่มีใครว่างมา

ร่างสูงอดแปลกใจไม่ได้เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอในชุดสบาย ๆ แถมหน้าสด ทำให้เห็นว่าจริง ๆ แล้วเธอน่าจะเด็กกว่าเขามากอยู่ แถมตอนนี้กลิ่นตัวเธอก็หอมแตะจมูกเขาจนเผลอก้มเข้าไปใกล้ เพราะร่างบางที่กำลังล็อคเด็ก ๆ ไว้ที่ละตัวเพื่อให้เขาได้ทำงานสะดวก เธอเลยไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ใกล้เขามากขนาดลมหายใจเขาแทบจะรดต้นคอเธอได้

PP : ดื้อใช้ได้

Va : นายจะมาว่าลูกฉันไม่ได้นะ

PP : รักมาก

Va : ใช่รักมาก

PP : ก็ดี

Va : เสร็จยังอ่ะ

PP : อืม

Va : ค่าใช้จ่ายฉันโอนไปแล้วนะ

ร่างสูงยืนขึ้นก่อนจะเดินกลับไปหยิบเช็คที่รถเดินกลับมาคืนเธอ เอาจริง ๆ มันไม่ได้เด้งแต่เขายังไม่ได้เอาเช็คเข้าธนาคารเลยด้วยซ้ำ เสื้อสูทราคาแพงถูกส่งมาให้เขาแทบจะทุกเดือน มันเยอะซะจนไม่มีความจำเป็นต้องเอาเงินเธอ เขาแค่อยากแกล้งเธอเฉย ๆ ตั้งแต่ครั้งที่เจอ หน้าตาสวยเข้มแต่สายตาดื้อรั้นคู่นี้ ทำเอาเขาละสายตาไม่ได้

Va : คืนทำไม

PP : ยกหนี้ให้

Va : จริงดิ่

PP : อืม

Va : ถ้าคืนคำนี่ีหมานะหมอ

PP : เรียกฉันให้มันดีหน่อยอายุฉันเยอะกว่าเธอหลายปี

Va : ค่ะลุง

PP : ...

ร่างบางเดินมาส่งเขาที่รถโดนที่กล่าวขอบคุณแทนเด็ก ๆ ที่อุตส่าห์มาฉีดวัคซีนให้ เพราะปกติเขาไม่ออกตรวจเองแล้ว เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลบอกเธอตั้งแต่ที่ฝากเจ้าก้อนแป้ง เขาเป็นเจ้าของแต่ก็ทำธุรกิจอื่นด้วย เธอรู้แค่เขาทำอสังหาและก็รวยมาก นอกนั้นก็ไม่ได้สนใจต่อ

PP : หิวน้ำ

Va : รอแปปเดี๋ยวไปหยิบให้

PP : เมื่อยขาด้วย

Va : นั่งรอสิอย่ายืน

ร่างสูงถึงกับถอดหายใจกับการต่อปากต่อคำที่แสนจะลื่นไหลเป็นธรรมชาติของเธอ แต่ไม่ทันที่น้ำดื่มจะมาเสียงมือถือก็เตือนว่าเขาต้องรีบเดินทางแล้ว เขายืนรออยู่ไม่นานร่างบางพร้อมขวดน้ำก็เดินมาถึง เขารับน้ำไว้แล้วก็ถอยรถออกไปโดยไม่รู้อะไรกับเธออีกเลย "แปลกคนชะมัด" เสียงร่างบางพูดกับตัวเอง ระหว่างที่ยืนรอปิดประตูบ้าน

ใช้เวลาชั่วโมงนิด ๆ หมอหมา PP ก็มาถึงสนามบิน เขามีตารางเดินทางไปงานวันเกิดคนในครอบครัวฝั่งบิดา แม้ในใจไม่อยากจะไปแต่ก็ไม่ได้ เสื้อผ้าหรือของใช้เขาก็แทบไม่เอาอะไรไปเพราะที่ที่เขาจะไปพักก็มีทุกอย่างของเขาอยู่แล้ว มีอย่างเดียวที่เขาเอาไปด้วยไม่ได้คือ "แม่" ด้วยเหตุผลหลายอย่างแม่จึงไม่เคยเดินทางไปพร้อมกับเขา