EP 6 เด้ง
PP : เธอไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
Va : ไม่รู้ไม่เห็น ๆ
PP : ดี
Va : เอ้า...แล้วจะเดินไปไหนเอาเช็คไปดิ่
PP : ยุงกัด
Va : โอ๊ะ...เรื่องเยอะจริง
ร่างบางเดินตามขึ้นไปชั้น 2 ตอนแรกที่มาถึงเธอกะจะเข้าด้านหน้าตามปกติ แต่พอบอกคุณน้ารปภ.ว่าหมอเปเปอร์เรียกมาพบ คุณน้าเลยบอกให้เข้าด้านข้างจะได้ไปต้องกดเปิดประตูหน้าเดี๋ยวสัญญาณจะไปเตือนเจ้าหน้าที่กับหมอเวร เธอเลยจอดรถแล้วเดินตามทางที่คุณน้า รปภ.บอก พอเห็นรถสีดำสนิทจอดอยู่กับคนเยอะแยะ เธอจึงเลือกที่จะหยุดเดินต่อแล้วหลบเข้ามุมตึกแทน พอรถเหล่านั้นขับออกไปเธอจึงค่อยเดินออกมา แต่ไม่เข้าใจว่าถ้ามีแขกคุณน้า รปภ. จะให้เธอเข้ามาทำไม หรือ อาจจะไม่ได้คิดอะไรมั๊งอาจเพราะรู้จักเธอดีอยู่แล้วด้วยเลยปล่อย
Va : ราคาลดแล้วเท่านี้นะ...จะเขียนตัวเลขเลย
PP : ไม่เด้งแน่นะ
Va : นี่นาย
PP : ก้อนแป้งเป็นไงบ้าง
Va : แข็งแรงดีนะเข้ากับตัวอื่นที่บ้านได้ด้วย
PP : อย่าลืมพามาฉีดวัคซีน
Va : ปกติหมออาทิตย์ไปฉีดที่บ้านให้อ่ะ
PP : ทุกครั้ง?
Va : อืม
ร่างบางกำลังก้มหน้าจะเขียนตัวเลขลงไปที่เช็ค แต่ถูกมือหนาดึงออกไปเสียก่อนเขาโบกเช็คไปมา ๆ อย่างกวนอารมณ์เธอสุด ๆ ตอนนี้เธอเองเพิ่งสังเกตว่าเธออยู่ในห้องส่วนตัวของเขา เพราะมันมีทุกอย่างครบเกินความจำเป็นที่จะเป็นห้องพักหมอทั่วไป มันเหมือนคอนโดมากกว่าไหนจะวิวนอกกระจกบานใหญ่ ทีวีจอแบนกับเครื่องเสียงอย่างดีครบชุด เตียง 6 ฟุตที่ปกคลุมด้วยผ้านวมสีดำสนิท
PP : ฉันเปลี่ยนใจ
Va : จะเอาอะไรอีก
PP : เคยบอกแล้วอย่าพูดคำว่า "เอา"
Va : เฮ้อ...นายต้องการอะไรอีก
PP : ยังไม่รู้
Va : งั้นฉันกลับส่วนเช็คจะเอาไม่เอาก็ตามใจ...ลาล่ะ
เสียงเตือนว่ามีเคสฉุกเฉินดังขึ้น ร่างสูงรีบเก็บเช็คเข้าลิ้นชักโต๊ะก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไปอีกทาง เธอเดินตามเข้าถึงได้รู้ว่าชั้นนี้มีทางลง 2 ทางแต่ละทางมีประตูที่ต้องสแกนนิ้วเข้ามา เขาหันมาเห็นเธอเดินตามเขาเลยรั้งบานประตูไว้เพื่อให้เธอเดินออกมา บันไดทางลงเชื่อมไปที่ด้านหลังของห้องตรวจชั้น 1 ซึ่งตอนนี้มีหมออาทิตย์อยู่ด้วยกับเจ้าหน้าที่อีก 1 คน
AT : ไม่คิดว่าหมอเปอร์จะอยู่เวลานี้
PP : ผมมีธุระ
AT : คุณวามาทำไมครับ
Va : อ่อ...วามีธุระนิดหน่อยค่ะ
ร่างบางไม่รู้จะตอบหมออาทิตย์ว่าเธอมาทำอะไรเพราะมันเป็นเรื่องค่อนข้างจะส่วนตัว แถมร่างสูงที่ยืนชิดกับเธอก็บอกว่าธุระงั้นเธอก็ธุระด้วยแล้วกัน
PP : น้องเป็นอะไรมาครับ
!! : โดนรถชนครับพวกเราขับมาเจอรถที่ชนขับไม่จอดเลยครับ
PP : งั้นเดี๋ยวขอตรวจเบื้องต้นก่อนช่วยกรอกรายละเอียดกับเจ้าหน้าที่ก่อนนะครับ
!! : คือหมอครับผมมีเงินไม่พอแน่ ๆ คุณหมอช่วยมันก่อนได้ไหมครับ
PP : เรื่องค่าใช้จ่ายไม่เป็นไรครับ
!! : ขอบคุณมากครับหมอ
ร่างบางยืนมองคนตรงหน้าเขากำลังจับน้องหมาเพื่อดูอาการก่อนจะให้พาเข้าห้องไป เลือดน้องเปื้อนตามเสื้อผ้าราคาแพงของเขา แต่เขาก็ไม่สนใจยังคงพยายามช่วยน้องอย่างเต็มที่ ส่วนเธอเข้าไปไม่ได้เลยไม่รู้จะอยู่ต่อทำไม เลยเลือกที่จะกลับบ้านก่อนเพราะตอนนี้ก็ 5 ทุ่มกว่าแล้ว เธอมีประชุมตอนเช้าด้วยเดี๋ยวไม่ตื่นโดยเลขาตีตายพอดี ระวังเดินออกประตูหน้าเสียงของเขาก็พูดไล่หลังเธอมาว่า
PP : ถึงบ้านแล้วบอกด้วย
Va : เอ่อ...อืม
เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องตอบรับเขาไป เพียง 10 นาทีก็ถึงบ้านเพราะกลางคืนขับรถแปปเดี๋ยวจะเร็วกว่าช่วงกลางวันมากอยู่ พอเดินขึ้นห้องก็หยิบมือถือพิมพ์ไปว่าถึงแล้ว นั่งรอสักพักแต่ก็ไม่มีการตอบกลับหรือเปิดอ่าน เธอเลยทิ้งตัวลงนอนไม่นานก็หลับไป ตื่นอีกที่ฟ้าก็สว่างแล้วมองนาฬิกาเป็นเวลา 7 โมง เธอตื่นก่อนนาฬิกาจะปลุกเกือบครึ่งชั่วโมง อาบน้ำแต่งตัวลงมาด้านล่างเพื่อเล่นกับเด็ก ๆ ก่อน มื้อเช้ากำลังจะเสร็จพอดีปกติเธอจะกินมื้อเช้าที่บ้าน เพราะติดฝีมือป้านิดบางทีก็ให้ป้าทำอาหารใส่กลางติดไปที่ออฟฟิศด้วย เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเลยหยิบมือถือมาดูอีกครั้ง เห็นว่าข้อความถูกเปิดอ่านแล้วแต่ไม่มีการตอบกลับมา เธอคาดหวังอะไรอยู่กันแน่นะตอนนี้ถึงไปนึกถึงหน้าของเขา
Jk : บอสอย่าสายนะ
Va : เอ่อ...กินข้าวต้มอยู่
Jk : หิ้วมาให้ด้วยสิบอส
Va : ไม่มีป้านิดไม่ได้ทำเผื่อ
Jk : บอสขี้งก
Va : แค่นี้นะ
ไม่ตอบก็ไม่ตอบสิอย่ามาสั่งให้ตอบไลน์อีกนะ ทีตัวเองไม่ตอบคนอื่นดันมาบังคับให้เธอตอบ ร่างบางเก็บมือถือเข้ากระเป๋าสะพายโดนไม่สนใจมันอีก เพราะที่ทำงานเธอมักใช้คอมกับไอแพด เรื่องงานต้องติดต่อผ่าน Jk กับ ทีมอยู่แล้ว เบอร์ส่วนตัวไม่มีใครนอกจากเพื่อกับที่บ้าน ซึ่งก็น้อยมาก เพื่อนสนิทมีแค่ 2 คนคือ ฟอง กับ ริษา ที่งานก็เยอะพอกันถ้ามีไรด่วนก็โทรเข้าเครื่อง Jk แทน การประชุมที่ลากยาวยันบ่ายทำเอาเธอถึงกับออกปากว่าเหนื่อย สุดท้ายเลยต้องเลิกแล้วประชุมอีกทีพรุ่งนี้
Line
PP : อยู่ไหน
1 ชั่วโมงผ่านไป
PP : ไม่ตอบ
2 ชั่วโมงผ่านไป
PP : ไม่อ่าน
5 ชั่วโมงผ่านไป
Va : ประชุมเพิ่งเสร็จมีอะไร
PP : เช็คเธอมันเด้ง