ตอนที่ 8 ว่ายน้ำเป็นไหม?
1302 คำ
ดาร์ซี่ลงมารอเธอด้านล่างเช่นเดิม วันนี้เขาพานัดเธอไปห้าง รอให้เธอแต่งตัวจนเสร็จ ทันใดนั้นเธอจึงก้าวลงจากบนบ้าน เขาเห็นเธอใส่ชุดนี้ แล้วต้องกุมขมับ เธอสวมชุดเดรสยาวสีขาว เกาะอกเว้าให้เห็นอกที่อวบอิ่มของเธอ เดรสชุดนี้ยาวถึงข้อเท้า เขาจึงบอกเธอ
“ไปเปลี่ยนชุดมาใหม่”
“ทำไม ก็สวยดี นี่ฉันไม่เคยเอาชุดแบบนี้ใส่อยู่ในบ้านหลังนี้หรอกนะ” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้
“ตามใจ” เขาเอ่ยบอกแบบตัดปัญหาที่จะโต้เถียงกับเธอ เจสันจึงเปิดประตูซูเปอร์คาร์สีดำสนิทให้เธอขึ้นไปนั่ง ส่วนเขาขึ้นที่ฝั่งคนขับ
ธาราเดินเข้ามาในห้าง เธอเข้าร้านนู้นออกร้านนี้เช่นเคย และเลือกซื้อของ ที่แพงหูฉีก แต่ดาร์ซี่ก็อนุมัติเซ็นให้เธอ เขามองว่ามันเป็นแค่เศษเงินเท่านั้น แต่ว่าบอดี้การ์ดของเขาต่างก็ถือของๆ เธอจนเต็มไปหมด ดาร์ซี่จึงให้บอดี้การ์ดสองคนที่ถือของให้เอาของไปเก็บ ส่วนบอดี้การ์ดอีกสามคนยังเธอตามดาร์ซี่และเธอ
“ดาร์ซี่ ฉันหิวแล้ว” ธาราเอ่ยบอกและหันมาหาเขา เขาจึงหันมามองเธอ แล้วเอ่ย
“ซื้อเสร็จแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถาม
“เสร็จแล้ว”
“ไปกินตรงร้านหัวมุมนั้นแล้วกัน” เขาเอ่ยบอก แล้วชี้ไปตรงร้านหัวมุมของตึก
“ก็ได้”
ดาร์ซี่พาเธอเดินเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาและเธอนั่งตรงข้ามกัน บริกรเดินเข้ามาหาเขาทั้งสองแล้ว วางเมนูตรงหน้าดาร์ซี่ และธาราให้เลือกอาหาร เธอจึงเปิดเมนูดู ดาร์ซี่เอ่ยบอกแก่บริกร
“เอาน้ำส้มหนึ่งแก้ว”
“ฉันเอาวากิวย่าง กับ น้ำเปล่า” เธอเอ่ยบอกแล้วปิดเมนู
“น้ำส้มหนึ่งแก้ว วากิวย่าง น้ำเปล่า รอสักครู่นะคะ” บริกรเอ่ยบอกทวนรายการอาหาร แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น เขาจึงจ้องมองเธอ จนเธอรู้สึกได้ เธอจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“มีอะไร”
“ผมแค่สงสัยว่าคุณดีกับทุกคน แต่ทำไมยกเว้นผม” เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ก็คุณลักพาตัวฉันมา ขณะที่ฉันไม่ยินยอม อีกอย่างฉันก็มีพ่อ มีแม่ และเพื่อนๆ ของฉัน ฉันหายไปเกือบเดือน ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาคงหาฉันให้ทั่วแล้ว” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง จนเขารู้สึกได้
“คุณสอนผมเรื่องหนึ่งให้ผมได้ไหม” เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“สอนอะไร” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“สอนคำว่ารักให้ผมได้ไหม?”
“ฉันเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันยังไม่เคยที่จะรักใคร นอกจากพ่อแม่ และเพื่อน ส่วนเรื่องความรักฉันชู้สาว ฉันไม่เคยมีหรอก แล้วฉันจะสอนคุณได้อย่างไงกัน” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้ เขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ไม่เป็นอะไร ผมจะเรียนรู้ความรักจากคุณเอง ให้เวลาได้ไหม ขอเวลาสองปีนับจากนี้” เขาเอ่ยบอก เธอเงียบนิ่งไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ยิ้มบาง ๆ แล้วบริกรเอาน้ำส้มวางงบฝั่งเขา และน้ำเปล่าวางฝั่งของเธอ
ดาร์ซี่ขับรถด้วยตัวเองเพื่อจะกลับบ้าน ธาราเองนั่งข้างๆ เขา เธอมองใบหน้าของเขาที่หล่อเหลาไม่ได้ เธอคิดว่า เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ขาดความรักของพ่อและแม่แท้ๆ ไป เพราะว่าวันนั้นที่เขาเรื่องชีวิตของเขา เธอเองก็ไม่ได้หลับ ฟังเขาพูดรู้สึกสงสาร แต่ว่าพอคิดกลับกัน ทำไมต้องลักพาตัวมาด้วยทั้งที่เธอเองไม่ได้เต็มใจ แต่ก็อดสงสารเขาไม่ได้อยู่ดี ชายที่ต้องการความรัก ที่โหยหามาทั้งชีวิต คิดแล้วก็เหนื่อยใจ เธอมองอยู่เช่นนี้อยู่นานพอสมควรจนเขารู้สึกได้ เขาจึงเอ่ยถาม
“ทำไมมองผมจ้องตาไม่กะพริบ รู้สึกชอบขึ้นมา หรือสงสารผม” เขาเอ่ยถามเช่นนี้ เธอจึงหันหน้ามองกระจกข้างไม่หันมามองเขา เขาจึงเอ่ยถามเธอ
“ทำไมถึงไม่เคยแฟนล่ะ”
“เพราะฉันไม่ชอบพวกเขาก็แค่นั้น” เธอเอ่ยบอกเขา
“ผมจะทำให้คุณชอบให้ได้” เขาเอ่ยบอก หญิงสาวยิ้มที่มุมปาก
“ฝันไปเถอะ” เธอเอ่ยขึ้น เขาจึงเงียบลงได้สักพักหนึ่ง ทันใดนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากลำโพงในรถ แล้วขึ้นหน้าจอเป็นเบอร์ เขากดรับที่พวงมาลัยรถทันที ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น
“นายท่าน มีรถต้องสงสัยตามมา ทะเบียน K GA 5638 รถยี่ห้อ ฟอร์ด ตามรถท่านอยู่ แต่พวกเราตามไม่ทัน” มาสซิโมพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ดาร์ซี่มองกระจกหลังและมองยังกระจกข้าง เห็นรถยี่ห้อฟอร์ดกำลังขับมากระชั้นชิด เขาเหยียบคันเร่งทันที ธาราจึงมองตามว่ามีรถตามมาอย่างรวดเร็ว เธอมองเกจ์รถที่เขาเหยียบมิดเกือบถึงเกย์สุดท้าย ด้วยความตื่นตระหนก เขาเอ่ยบอก
“ปืนอยู่ในลิ้นชักด้านหน้าของคุณ หยิบมันขึ้นมา” เขาเอ่ยบอก เธอทำตามทันที เปิดลิ้นชักหยิบปีนขึ้นมา
“คุณยิงปืนเป็นไหม” เขาเอ่ยถามอีกครั้ง
“ไม่ ฉันไม่เคยยิงปืน” เธอเอ่ยด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นลูกกระสุนยิงเข้าข้างรถ
“ก้มลง” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยความตื่นตกใจ เขาขับตรงไปจนสุดทาง แล้วจอดรถลงทันที
“ลงมา” เขาบอกเธอ
เธอจึงรีบเปิดรถ เขามายืนข้างๆ ฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เขาจึงรีบจับมือเธอวิ่งทันที หญิงสาวส่งปีนให้เขา เขาจึงรับเอาไว้ แล้ววิ่งไปพร้อมกัน วิ่งไปเรื่อยๆ ผ่านแนวป่าต้นสนรายรอบ เธอเองไม่ได้คิดถึงเรื่องใดทั้งสิ้น นอกจากจะพาตัวเอง และเขารอดจากตรงนี้ ทว่าคนร้ายลงจากรถ ไล่ยิงเขาและเธอ เขาพาเธอวิ่งไป ที่หน้าผา ด้านล่างเป็นทะเลกว้างใหญ่ ทว่าคนร้ายตามมาทัน ห่างเพียงห้าสิบเมตร เขายิงปืนดักไปสองนัด เห็นว่ามีคนตายไปคนหนึ่ง แล้วมีอีกสองวิ่งตามมา เขาจึงหันมาหาเธอว่า
“ว่ายน้ำเป็นไหม?”
“เป็น...”
ไม่ทันที่ธารากล่าวจบ เขาจึงจับมือเธอแน่น โดดหน้าผาที่มีความสูงกว่าสิบเมตรลงไปพร้อมกัน เธอดิ่งลงไปในทะเลไม่ทันตั้งตัวสำลักน้ำทันที เขาลืมตาขึ้นอย่างอยากลำบาก เขาเห็นเธอเช่นนั้น จึงเข้าประกบปากเธอเพื่อส่งต่อลมหายใจ และประคองเธอขึ้นสู่ผิวน้ำทันที มองขึ้นไปข้างบนผาไม่เห็นคนแล้ว จึงประคองเธอเข้าฝั่ง เขาพาเธอมายังเนินหิน วางเธอลงบนเนินหิน และประคองจูบริมฝีปากให้เธอสำลักน้ำออกมา
เขาถอนริมฝีปากทันที เมื่อเธอจะสำลักออกมา เขาใช้มือหนานุ่มตีใบหน้าเธอเบาๆ ให้เธอรู้สึกตัว ธาราลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วมองหน้าของดาร์ซี่ สวมกอดเขา และปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร เธอหวาดกลัวอย่างมาก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยหนีตายแบบนี้ ทำไมกันต้องไล่ฆ่ากันด้วย เพราะเขาทำธุรกิจใหญ่ที่สุดในอิตาลีใช่ไหม จึงมีคนไล่ฆ่าเขาเช่นนี้ อีกทั้งบอดี้การ์ดก็ตามไม่ทันอีก ทำให้เธอตกอยู่ ในอันตรายไปด้วย ทำไมที่นี่มันบ้านป่าเมืองเถื่อนได้ขนาดนี้ ถ้าดาร์ซี่ไม่ทิ้งรถป่านนี้คงเป็นศพไปแล้ว
- ผู้เขียน
