“ให้เพื่อนมาทำรายงานบ้านเราไม่ได้เหรอลูก”
ชายวัยกลางคนวางกาแฟสีเข้มลงบนโต๊ะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามลูกสาวที่ตอนนี้อยู่ในชุดเซตกระโปรงสีชมพูหวานแหวว และผมสีทองประกายถูกดัดลอนเป็นม้วนใหญ่เข้ากับใบหน้าจิ้มลิ้ม
“ได้ไงล่ะคะ ได้นัดเพื่อนไว้แล้ว”
มิลินรีบปฏิเสธ ก่อนจะเดินเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อน
“นะคะพ่อ ไปแป๊บเดียว ไม่เกิน 5 โมงเย็นหนูก็กลับแล้ว แถมหนูไปกับพี่เชนทร์ ปลอดภัยหายห่วงค่ะ”
เธอพยักพเยิดหน้าให้คุณท่านหันมามองที่ผม ก่อนที่อีกฝ่ายจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
“งั้นฝากด้วยนะเชนทร์”
“ครับคุณท่าน”
ผมรีบโค้งหัวรับคำ จากนั้นก็เดินตามมิลินออกมาจากบ้าน แต่ยังไม่ทันที่จะไปถึงรถ เราทั้งคู่ก็ต้องชะงักเพราะมีแขกผู้มาใหม่เพิ่งเดินทางมาถึงสด ๆ ร้อน ๆ
“อ้าว ลุงพล สวัสดีค่ะ”
มิลินรีบยกมือขึ้นไหว้นายหัวพล เช่นเดียวกับผมที่โค้งหัวให้กับอีกฝ่าย
“มาหาพ่อเหรอคะ”
มิลินทักทายด้วยรอยยิ้มอย่างสนิท
