“ร้องไห้ทำไมนักหนาวะ ไอ้เชนทร์มันยังไม่ตาย”
ผมได้ยินเสียงที่คุ้นหูพูดคุยกันอยู่ข้างเตียง ประกอบด้วยไอ้เจย์ ไอ้ซัน และไอ้ไททัน กลุ่มเพื่อนที่เป็นคนที่เข้ามาช่วยผมได้ทัน และเป็นคนพาผมมาส่งยังโรงพยาบาล และที่ต้องขอบคุณอีกทางคือคุณฟีนิกซ์ ที่มาได้ถูกจังหวะพอดี ทำให้พวกมันหนีตายกันจ้าระหวั่น เราเกือบจะเก็บพวกมันได้ทุกคนแล้ว แต่ไอ้หัวหน้าใหญ่มันกลับหนีรอดออกไปได้ ก็ดีเหมือนกัน... ถ้ามันยังรอด ผมนี่แหละจะตามไปปลิดชีพมันด้วยมือของผมเอง
“ก็กูสงสารมัน อุตส่าห์รอดออกมาได้แล้วแท้ ๆ ไม่น่ากลับเข้าไปในนั้นอีกเลย”
ไอ้ซันพูดพลางปาดน้ำตา แล้วสะอื้นเบา ๆ มันเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนไหว เลยเศร้ากับผมมาก จนผมต้องเป็นฝ่ายฝืนเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมาปลอบใจมัน แม้จะลืมตาขึ้นแค่ข้างเดียวก็ตาม
“เชี่ย! มันฟื้นแล้ว”
ไอ้ไททันรีบส่องหน้าเข้ามาดูใกล้ ๆ ว่าผมฟื้นอย่างที่ไอ้เจย์บอกหรือเปล่า รอเพียงไม่นานมันก็มั่นใจว่าผม
