“แต่ว่า…”
“พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมจินถิง รีบนอนเถอะนี่ก็ดึกแล้วข้าคิดว่าหลังจากนี้เราคงมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว”
“พระองค์…ทรงหมายความว่า….”
“เจ้ารู้ดีว่าข้าพูดถึงเรื่องใด เมื่อคืนเจ้าพูดออกมาแล้วข้าเองก็บอกเจ้าไปแล้วเหลือเพียงเจ้าว่าจะพร้อมบอกกับข้าเมื่อใด”
เขาไม่รอให้นางพูดตอบกลับมาแต่ใช้ริมฝีปากหนาปิดปากและค่อย ๆ ดันกายนางเอนลงนอนที่เตียงนุ่มแทน สัมผัสแผ่วเบาที่อ่อนหวานนั้นทำให้ชุนหลันเริ่มหลงลืมทุกสิ่งไป
“ในเมื่อเจ้ายังไม่ง่วง เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าที่ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ”
“อ๊ะ ท่านอ๋อง….”
ม่านรอบเตียงถูกดึงลงมา พร้อมกับเตียงที่เริ่มสั่นไหวอีกครั้ง ลูกปัดสีทองและผ้าม่านไหวตามแรงกระตุกของทั้งสองร่างด้านในที่ผลัดมอบความรักให้กันอย่างต่อเนื่องจนหลงลืมเวลาไป….
สำนักหมอหลวง
“จินถิงเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“คุณหนู เอ่อ พระชายาหม่อมฉันอาการดีขึ้นแล้วเพคะ”
“จินถิง ยาได้…. เอ่อ ขออภ
