นางไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยสักนิดเพราะมัวแต่เด้งรับสัมผัสของเขาใต้น้ำจนลืมสิ่งที่เขาพูดออกมา บทรักในห้องอาบน้ำยังดำเนินไปเกือบครึ่งชั่วยามกว่าทั้งคู่จะได้ออกมา ท่านอ๋องเป็นผู้อุ้มนางออกมาเองเพราะเดินไม่ไหว ชุนหลันตัวสั่นเล็กน้อยเพราะเขาเพียงแค่ห่อตัวนางออกมาเท่านั้นโดยที่ทั้งคู่ยังมิได้สวมชุดนอน
“ให้ข้าสวมชุดให้นะ”
“มิได้เพคะ หม่อมฉันจะใส่เองเพคะ…ว้าย!!”
เพียงแค่จะลงจากเตียงนางก็ล้มพับไป ยังโชคดีที่ท่านอ๋องรู้อยู่แล้วว่านางจะต้องเป็นเช่นนี้เขาจึงรับเอาไว้ได้ทันเวลาและอุ้มนางขึ้นมาได้ทัน
“ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าเจ้าจะต้องลุกจากเตียงไม่ไหว”
“พระองค์คงเคยทำเช่นนี้กับผู้ใดมาก่อนหน้านี่ล่ะสินะเพคะถึงได้ทราบรายละเอียดดีถึงเพียงนี้…คนมักมาก”
เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่นางพูด แม้ว่าเขาจะเคยเป็นคนเช่นนั้นในสายตาของชุนหลันโดยที่ไม่เคยพูดอะไรออกไปก็ตาม แต่ตอนนี้ก็ยังมิใช่เวลามาแก้ตัวเรื่องแบบนี้ หยางอี
