ท่านอ๋องหันมาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นเยือกที่ชวนขนลุกนั่นแม้แต่เล่อชุนหลันก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะโหดเหี้ยมจนถึงขั้นสั่งให้ลี่จินเซียนไปอยู่ที่ไกลผู้คนเช่นนั้น แต่วันนี้ลี่จินเซียนทำเกินไปจนทำให้ท่านอ๋องโกรธมากจริง ๆ
“เจ้าอยากได้ตำหนักที่โอ่อ่า กว้างขวางสมฐานะมิใช่หรือ ที่นั่นเป็นตำหนักที่เจ้าต้องการอีกอย่างก็เป็นตำหนักที่แยกจากสาวใช้ แล้วเจ้ายังไม่พอใจสิ่งใดอีก”
“ท่านอ๋องเพคะ หากว่าพระองค์มิได้ทรงรักหม่อมฉันเหตุใดจึงต้องฝืนรับหม่อมฉันเข้าวังมาทรมานเช่นนี้เพคะ”
ชุนหลันค่อย ๆ นั่งลงไปที่เก้าอี้ตัวเดิม คำถามนี้ทำให้นางรู้สึกจุกในอกขึ้นมาเพราะว่าครั้งหนึ่งนางเคยเอ่ยถามเขาเมื่อชาติก่อนด้วยสีหน้าและแววตาที่เจ็บปวดไม่แพ้ลี่จินเซียนในตอนนี้
“เจ้าถามข้างั้นหรือ เรื่องนี้เจ้าควรกลับไปถามบิดาของเจ้าต่างหากว่าเพราะเหตุใดจึงได้กล้าทำเรื่องเช่นนั้นลับหลังข้า เดิมทีข้าก็เคยพูดไปแล้วว่าจะไม่รับสตรีอื่นเข้ามาที
