ลิ้นหนาค่อย ๆ วาดขึ้นลงจนชุนหลันต้องเอนร่างตาม ไม่นานร่องรักที่เปียกแฉะก็ถูกเขาทำความสะอาดจนหมดก่อนจะเริ่มกระตุ้นนางอีกครั้ง
“เท่านี้ก็สะอาดแล้ว ข้าไปต่อได้หรือยัง”
“ท่าน!! คนมักมาก…อ๊าา!!”
นางทันได้เอ่ยเพียงเท่านั้นเพราะว่าหลังจากนั้นก็ได้ยินเพียงเสียงกระแทกของกล้ามเนื้อขาของทั้งคู่และเสียงครางแหบต่ำของท่านอ๋อง จุมพิตหวานถูกส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่า บัดนี้เรือนร่างของพระชายาในอ้อมกอดเต็มไปด้วยรอยรักที่ฝากเอาไว้ไม่เว้นแม้กระทั่งข้อเท้าเล็ก ๆ ของนาง
“เดี๋ยว พอก่อนเพคะไหนบอกว่าจะให้พัก!! อ๊าา”
ท่านอ๋องไม่ตรัสสิ่งใดแต่ยังจับนางขย่มไม่หยุดอยู่บนเตียงพักในห้องทรงงาน เตียงไม้สั่นไหวตามแรงขย่มของทั้งคู่ สายตาของชุนหลันเริ่มพร่ามัวเพราะความอ่อนเพลียและความเสียวที่เขามอบให้ไม่หยุด คิดไม่ถึงเลยว่าจนบัดนี้ท่านอ๋องก็ยังไม่ยอมปล่อยให้นางได้พัก
เย็นวันนั้น
ชุนหลันตกใจตื่นมาอีกครั้งและพบว่าตัวนางนอ
