ความดีใจของท่านอ๋องนั้นแผ่มาถึงชาวบ้านโดยรอบเพราะพระองค์สั่งเปิดยุ้งฉางเพื่อนำข้าวสารและอาหารที่พระชายาทำกักตุนเอาไว้นำมาแจกจ่ายให้ชาวบ้านในเมืองอีกทั้งยังให้เล่อฮูหยินมาดูแลนางที่ตำหนักได้ทุกเมื่อ
“เป็นอย่างไรบ้างวันนี้เจ้ากินข้าวได้บ้างหรือเปล่ายังต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือไม่ ผลไม้ล่ะวันนี้ได้กินแล้วหรือยัง”
“ท่านอ๋องเพคะ พอได้แล้วอายเสิ่นกงบ้างเถิดเพคะ”
“อายทำไมกันเขามีหน้าที่อารักขาเจ้า ส่วนข้าเป็นสามีก็มีหน้าที่ดูแลเจ้า เห็นเจ้ากินอะไรไม่ได้ตั้งแต่วันก่อนก็เริ่มกลัวว่าเจ้าตัวเล็กนี่จะไม่อิ่มเอาน่ะสิ”
“พึ่งมีอายุไม่ถึงสองเดือนนะเพคะ ลูกไม่ได้ต้องการอะไรมากขนาดนั้น”
“ไม่ได้นะ เขาเป็นบุตรของข้าก็จะต้องแข็งแรงและกินจุเหมือนกับข้าในตอนเด็กสิ ข้าถามท่านแม่ก่อนที่จะกลับจวนแล้วนางบอกว่าเจ้าเอาแต่กินของหมักดองพวกนี้จะอิ่มได้อย่างไรกัน”
“แต่ว่านี่มันเป็นอาหารที่กินง่ายที่สุดแล้วนะเพคะ พระอง
