คนใจร้าย
1424 คำ
-ในห้องนอนของสองแฝด-
ลิลิน...
"ว่าไงยัยลินจะให้ไลน์ซีโน่ป่ะ"
"ให้เลยให้เลยฉันสนับสนุน^^" สองสาวเพื่อนซี้ดูเหมือจะเชียร์ให้ฉันให้ไลน์ซีโน่ไปจากตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่ให้นะแต่เมื่อโดนแรงยุจากเพื่อนทั้งสองคนเลยทำให้ฉันเริ่มคิดว่าจะให้ดีหรือไม่ให้ดี
"แค่คุยกันเองถ้าแกไม่ชอบก็แค่บล็อกไลน์ไปแค่นั้นเอง"
"แกหัดลองมองคนอื่นบ้างไม่ใช่มองแค่พี่ลีโอแกจะได้มีข้อเปรียบเทียบว่าใครดีกว่ากันระหว่างพี่ลีโอกับซีโน่"
"แสนรักพูดว่าใครดีกว่าใครไม่ได้หรอกเพราะพี่เราสองคนน่ะไม่มีอะไรดีเลย"
"อืมนั่นสิ ทั้งเจ้าชู้ทั้งเอาแต่ใจใครได้เป็นแฟนมีหวังปวดใจตายไปทั้งชาติ"
"คนที่แกพูดถึงคือพี่ชายแท้ๆ ของแกรึเปล่าเนี๊ยะถามจริง"
"ถึงเป็นพี่ชายแท้ๆ แต่ทำตัวแย่ๆ ก็จะว่าแล่ะ"
"ใช่" สองสาวฝาแฝดรวมตัวกันแอนตี้พี่ชายเพียงคนเดียวฉันไม่รู้ว่าถ้าพี่ลีโอมาได้ยินจะว่ายังไงแต่เขาคงไม่แคร์ไม่สนใจหรอกว่าใครจะพูดจะว่าอะไรเขาเพราtเขาก็เป็นของเขาแบบนี้ ฉันไม่คิดเหมือนกันว่าเวลาไม่กี่ปีจะทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ จากพี่ชายที่แสนดีอบอุ่นกลายเป็นคนที่ทำให้ฉันร้องไห้ได้
-กลางดึกคืนนั้น-
"โอ๊ยหิวอ่ะ" ฉันตื่นมากลางดึกเพราะรู้สึกหิวเนื่องจากเมื่อตอนเย็นฉันกินข้าวไปไม่กี่คำ เอาง่ายๆ ก็คือกินไม่ลงนั่นแล่ะ ใครจะไปกินลงกันล่ะเพราะจะตักข้าวใส่ปากแต่ละคำก็ถูกใครบางคนเหล่ตามองแบบไม่พอใจเหมือนโกรธกันมาสักสิบชาติ เขายังโกรธฉันเรื่องที่ฉันฟ้องอาเสืออาเรนสินะ ฉันเอามือลูบท้องตัวเองที่มันเริ่มร้องเพราะความหิว ฉันมองซ้ายมองขวาไปที่สองแฝดที่นอนกอดหมอนข้างกันคนละใบขนาบซ้ายขวาฉันอยู่ คือฉันนอนตรงกลางอ่ะค่ะ ดูแล้วน่าจะกำลังหลับฝันหวานถึงไอดอลเกาหลีวงโปรดอยู่แน่ๆ ฉันกำลังชั่งใจว่าจะปลุกให้ไปส่งฉันข้างล่างดีมั้ย แต่ดูท่าละคงไม่ตื่นง่ายๆ เพราะเราเพิ่งหลับกันไปไม่ถึงสองชั่วโมงเพราะมัวแต่ดูซีรี่ย์เกาหลีฉันเลยตัดสินใจไม่เรียกดีกว่าฉันลงไปเองก็ได้เพราะฉันก็มานอนที่นี่บ่อยๆ ตอนที่พี่ลีโอไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉันตัดสินใจเดินย่องออกมาจากห้องนอนสองแฝดเพื่อลงไปหาอะไรกินในห้องครัวให้ท้องมันอิ่มไม่งั้นคืนนี้ฉันนอนไม่หลับแน่เพราะความหิวมันกำลังทำร้ายฉันอยู่ ส่วนเรื่องที่ว่ากินมื้อดึกแล้วมันจะทำให้ฉันอ้วนไหมตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้วค่ะคนมันหิวกินไรให้มันอิ่มจะกิน
"กินไรดีนะ อืมมมมม" ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะกินอะไรดีระหว่างบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรือว่าโจ๊กคัพ จู่ๆ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาในครัวฉันรีบหันไปมองทันทีด้วยความตกใจ "อะ แฮ่มม"
"อุ่ย!!! "
"มาขโมยอะไรในครัวดึกๆ ดื่นๆ " คนที่เดินเข้ามาถามฉันก็ไม่ใช่ใครหรอกค่ะ พี่ลีโอคนที่ฉันพยายามจะตัดใจจากเขา เขาปลายตามองฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านห้าฉันไป
"ป่ะเปล่าค่ะลินเปล่าขโมยนะ ลินแค่หิวก็เลยลงมาหาอะไรกิน..แค่นั้นเอง" ฉันบอกเขาแล้วลอบมองเขาที่กำลังเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ฉันแอบมองดูพี่ลีโอตอนยกขวดน้ำเข้าปาก น้ำที่ไหลลงลำคอเสียงอึกอึกตอนเขากลืนน้ำลงคอทำไมถึงดูดีดูเท่ห์ดูมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้นะแค่กินน้ำก็ทำเอาฉันมองไม่วางตา
"มองอะไรไม่เคยเห็นคนกินน้ำหรือไง" ฉันตื่นจากพะวังทันทีเมื่อโดนคนตรงหน้าถาม
"เอ่ออเปล่าค่ะ คือลินแค่คิดอะไรไปเรื่อยขอโทษค่ะถ้ามันทำให้พี่ไม่พอใจ งั้นลินขอตัวไปนอนก่อนละกันนะคะ"
"เดี๋ยว!!! " จู่ๆ พี่ลีโอก็จับแขนฉันไว้ไม่ให้ฉันเดินไปฉันเงยหน้ามองเข้าอย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะดึงแขนฉันไว้ทำไม
"คะ"
"ไม่กินแล้ว?? " เขาถามฉันแล้วมองไปที่ถ้วยบะหมี่กับถ้วยโจ๊กที่ฉันเอามาวางไว้บนเคาท์เตอร์แต่ยังไม่ได้ทำอะไรกับมัน
"ไม่หิวแล้วค่ะ"
"อย่าบอกเห็นหน้าพี่แล้วกินไม่ลง"
"คงงั้นมังคะ"
"ที่พูดกับยัยแฝดว่าจะตัดใจ...พูดจริง?? "
"คะ?? ฉันงงว่าเขาถามทำไมถามเพื่ออะไรแล้วเขารู้ได้ไง
"ถามว่าจะตัดใจได้จริงๆ งั้นเหรอ"
"พี่ลีโอแอบฟังที่ลินคุยกับยัยแสนดีแสนรักเหรอคะ"
"เปล่าแค่เดินผ่านละได้ยิน"
"เหรอคะนึกว่าสนใจเลยแอบฟังซะอีก"
"ทำไมฉันต้องสนใจแล้วต้องแอบฟังก็แค่พวกเธอคุยกันเสียงดังฉันเดินผ่านก็แค่ได้ยิน"
"โอเคค่ะแค่เดินผ่านเลยได้ยิน งั้นลินจะบอกให้นะคะว่าลินจะตัดใจจากพี่ลีโอถึงแม้มันจะยากแต่ลินก็จะทำให้ได้"
"ก็ขอให้ทำให้ได้อย่างที่พูดละกันอย่าดีแต่พูด เพราะฉันโคตรเบื่อโคตรลำคาญเลยเวลาที่เธอมาคอยตามตื้อตามตอแยวุ่นวายอย่างวันนี้ที่เธอทำให้ฉันต้องโดนพ่อโดนแม่ด่า"
"พี่ลีโอจะบอกว่ามันคือความผิดของลินใช่ไหมคะ" ฉันถามออกไปด้วยความรู้สึกน้อยใจที่เขาเห็นฉันเป็นตัวสร้างความวุ่นวายจนทำให้เขาโดนด่าโดนตำหนิ
"ถ้าไม่ใช่เพราะเธอจะเป็นเพราะใครวะมีสมองก็หัดคิดไม่ใช่มีสมองแค่คิดว่าจะต้องตามตื้อฉันไปวันๆ มันน่ารำคาญ" ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
หลายสิบปีก่อน
"โอ๊ยยย ฮือออ ฮืออออ เจ็บ ฮือออ"
"น้องลิน!!! น้องลินเป็นอะไรครับไหนพี่ดูหน่อย"
"ฮึก ฮึก น้องลินเจ็บค่ะ" ฉันในวัยห้าขวบก้มหน้าก้มตาร้องไห้เพราะปั่นจักรยานแล้วมันล้มพี่ลีโอวิ่งมาหาฉันทันทีเป็นคนแรก
"ไหนเจ็บตรงไหนครับ"
"ตรงนี้ค่ะ" ฉันชี้ไปที่แผลถลอกตรงหัวเข่าที่มีเลือดซึมออกมา
"เดินไหวมั้ย"
"ฮึก ฮึก ไม่ไหวค่ะ"
"น้องลินขี่หลังพี่นะเดี๋ยวพี่พาไปทำแผลนะครับ"
"ฮือออ ขอบคุนค่ะ" แล้วฉันก็ขึ้นขี่หลังพี่ลีโอเข้าไปทำแผลในบ้าน
เรื่องราวในครั้งนั้นมันเป็นอีกเรื่องราวหนึ่งในหลายๆเรื่องที่ทำให้ฉันประทับใจและไม่เคยลืมว่าพี่ลีโอดีกับฉันมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ฉันต้องการที่จะลืมมันไปให้หมดเพราะมันทำให้ฉันไม่สามารถตัดใจจากคนใจร้ายตรงหน้าได้สักที
"พี่ลีโอก็คอยดูว่าลินจะทำได้หรือเปล่า ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ลินด้วยนะคะ" ฉันพูดความจริงไม่ได้พูดประชด พูดเพื่อให้เขารู้ว่าฉันจะทำให้ได้จะตัดใจจากคนใจร้ายอย่างเขาให้ได้ต่อให้ต้องใช้เวลาอีกกี่ปีฉันก็จะทำให้ได้
"ก็ดีฉันจะคอยดูแล้วก็ทำให้ได้เร็วๆ ล่ะ หึ " ทั้งสายตาและคำพูดของเขามันทำให้ฉันปวดใจได้ไม่ยาก
"คนใจร้าย ลินเกลียดพี่ลีโอ"
"คิดว่าฉันต้องการให้เธอมารักรึไง" พี่ลีโอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเขาก็เดินถือขวดน้ำกลับขึ้นไปบนห้องโดยไม่สนว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของเขา
ใจร้ายกับน้องเข้าไปเถอะ หึ หึ จะคอยดูวันที่แกคลานเข่ามาขอให้น้องให้อภัยแกนังลีโอ!!!!
โทษทีไรท์อินไปหน่อย5555
- ผู้เขียน
