“เอ่อ เรื่องนั้น….”
“ช่างเถอะ ทำแผลเสร็จแล้วเราก็เข้าไปในงานกันเถอะนี่ก็สายแล้ว”
“เอ่อ…คือว่า หากว่าพวกเราเดินไปด้วยกันเช่นนี้”
ท่านอ๋องกัดฟันแน่น แม้แต่จะเดินเข้าไปในงานนางยังไม่ยอมเดินกับเขางั้นหรือ
“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ”
เขาเดินออกไปแล้วด้วยความโมโหอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ปากแข็งเกินไปทั้ง ๆ ที่เป็นห่วงนางแต่กลับพูดไม่ออกและบอกไม่ได้ ตั้งแต่เรื่องที่ฉินเกาหานสร้างโรงเรียนให้นางตัดหน้าเขา ตั้งแต่นั้นเขาก็พยายามไม่ไปพบหน้านางอีก ทั้ง ๆ ที่คิดเช่นนั้นแต่วันนี้เมื่อเห็นนางเขากลับละสายตาจากนางไม่ได้จนพบว่านางถูกคุณชายชั่วนั่นพาออกไป เขาจึงรีบตามนางมาและก็เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ แต่นางกลับ…ไม่อยากความช่วยเหลือจากเขา ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก
“ลูกแม่ เหตุใดจึง…บาดเจ็บเช่นนี้เกิดอะไรขึ้น!!”
เสียงของหวังฮูหยินดังขึ้นเมื่อทหารนำตัวคุณชายหวังเข้ามาในงานชมดอกท้อ สร้างความแตกตื่นในงานอยู่ไม่น้อยเมื่อเ
