“แต่ว่า หม่อมฉันยังไม่พร้อม…”
“หยุนเฟยเจ้าคิดมากไปแล้ว เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะใจร้ายรังแกเจ้าได้ตลอดเวลาหรอกนะ คืนนี้พักผ่อนเถอะข้าแค่อยากนอนกอดเจ้าเท่านั้น พรุ่งนี้ข้าต้องรีบเข้าประชุมราชสำนักแต่เช้า แต่ก่อนจะเข้าวังอย่างไรก็ต้องพบกับเกาหานก่อน”
“หม่อมฉันไม่สามารถช่วยสิ่งใดพระองค์ได้เลยหรือเพคะ”
“ช่วยได้สิ ช่วงนี้ในเวลาที่คดียังไม่คลี่คลาย ข้าอยากให้เจ้าเชื่อข้า อยู่แต่ในจวนอย่าออกไปข้างนอกหากว่าไม่จำเป็น ข้าจะให้จื่อลู่อยู่คุ้มกันพวกเจ้าที่จวน”
“ไม่ได้นะเพคะ เช่นนั้นแล้วผู้ใดจะคุ้มกันพระองค์เล่าเพคะ”
“ข้าอยู่กับแม่ทัพรักษาแผ่นดินอย่างฉินเกาหานยังต้องกลัวสิ่งใดอีกงั้นหรือ เอาล่ะตกลงตามนี้ เจ้ารีบนอนเถอะ”
“เพคะ”
หยุนเฟยถอดชุดด้านนอกและแขวนเอาไว้ก่อนจะรอรับเอาชุดของท่านอ๋องไปแขวนเอาไว้ด้วย เมื่อเขามองนางที่กำลังนำชุดของเขาไปแขวนเอาไว้ข้าง ๆ กันความรู้สึกอบอุ่นใจก็พลันเกิดขึ้น ราวกับว่าเ
