ฟางหยุนเฟยหันไปยิ้มให้เขาเพราะนางเผลอตัวอีกแล้วที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องโภชนาการสำหรับเด็กแต่ลืมนึกไปว่าท่านอ๋องมิใช่เด็ก ๆ แล้ว
“หม่อมฉันติดสอนเด็ก ๆ มากไปหน่อยเพคะ”
“ข้ากลับคิดว่านั่นเป็นข้อดีของเจ้า แม้ว่าบางทีข้าจะฟังไม่ค่อยเข้าใจมากแต่ก็พอจะจับใจความได้”
“รีบเสวยเถิดเพคะ”
“ข้าวต้มนี่อร่อยมากจริง ๆ ข้าอยากมีเวลาที่จะกินให้มากกว่านี้ เมื่อใดที่เจ้าจะไม่ต้องกลับไปที่จวนสกุลฟางและอยู่ที่นี่ตลอดไปกันนะ”
“ท่านอ๋องเพคะ พี่เกาหานรอพระองค์อยู่นะคะ”
“เปลี่ยนเรื่องทุกทีเลยสินะเจ้าน่ะ ช่างเถอะไม่พูดแล้วก็ได้”
เมื่อท่านอ๋องเสวยเสร็จแล้ว หยุนเฟยจึงนำน้ำขิงมาให้เขาดื่มก่อนที่จะเดินไปส่งเขาที่หน้าจวน ฟางหลีเม่ยถือโอกาสนี้กลับไปที่จวนสกุลฟางด้วย
ท่านอ๋องจึงรับสั่งให้ฉินเกาหานไปส่งนางก่อนแล้วให้เขาตามเข้าวังไปทีหลังแต่นางปฏิเสธและขึ้นรถม้าไปโดยไม่รอแม่ทัพหนุ่ม พวกเขาสองคนเลยเดินทางเข้าวังไปทันที
