เกิดความลังเลขึ้นในที่ประชุมเมื่อพระชายาหกกล่าวจบ หลายคนมีท่าทีเห็นด้วย แต่หลายคนก็ส่ายหัวเพราะฟังอย่างไรเหตุผลของนางก็อ่อนเกินไป
ฉินเกาหานหันไปมองพระพักตร์ท่านอ๋อง หากว่านางไม่ยอมรับเช่นนี้ก็ยากที่จะสืบสวนต่อ แทนที่จะรีบออกไปตามฟ่งลี่เซียนน่าจะดีกว่ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่แม้ว่าทหารของกององครักษ์จะออกไปตามหานางแล้วก็ตาม
“เจ้าไม่ยอมรับว่าเป็นผู้ลงมือฆ่าบุตรสาวของเจ้าเมืองใช่หรือไม่”
“หม่อมฉันมิได้ทำ ย่อมไม่ยอมรับเพคะ”
เสียงยืนยันหนักแน่นนี้ทำเอาทั้งห้องโถงเงียบกริบจนต้องหันไปมองที่ฉินเกาหานแทนเพราะเขาเป็นคนยืนยันเรื่องหลักฐานที่เอาผิดนาง แต่ไม่ทันที่จะมีผู้พูดต่อ ทหารองครักษ์คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา
“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมมีพยานเพิ่มพ่ะย่ะค่ะ”
ฟ่งหนิงเซียนหันไปมองทหารที่มากราบทูล จะเป็นไปได้เช่นไร ผู้ใดจะเป็นพยานอีก หรือว่า….
“เป็นผู้ใดกัน”
“แม่ทัพฉินให้กระหม่อมติดตามสาวใช้ที่รับหน้าที่มา
