เช้าวันต่อมา...
"อื้ออออ" เสียงอืออาในลำคอขาวเปล่งเสียงออกมาอย่างงัวเงียในตอนเช้าของวัน หลังจากที่มีบางอย่างกำลังรบกวนการหลับนอนของเธอจนไม่สามารถทำให้หลับต่ออย่างสงบได้
และใช่ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกหงุดหงิดจนคิ้วเรียงสวยขมวดเข้าหากันหมดแล้ว!
พรึบ!
"ให้ตายเถอะนายไปมุดหน้าตรงหน้าท้องของฉันทำไมเนี่ย" หลังจากที่ผ้าห่มสีขาวผืนหนาถูกดึงออก พราวฟ้าก็ได้รับคำตอบจากสิ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิดไปก่อนหน้านี้ทันที เมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของมาร์ตินกำลังใช้ปลายจมูกโด่งของตัวเองคลอเคลียตรงบริเวณท้องน้อยของเธอ ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตื่น
"ก็ใช้เสียงปลุกเธอให้ตื่นดีๆ แล้วแต่เธอไม่ยอมตื่นขึ้นมาเอง ฉันเลยต้องมุดผ้าห่มเข้ามาทำแบบนั้นไง" มาร์ตินผงกหัวขึ้นมองใบหน้าสวยที่กำลังทำหน้าขมวดคิ้วแล้วก็ยิ้มขึ้นมาก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งพิงหัวเตียงข้างๆ พราวฟ้าแล้วหันไปพูดเสียงทุ้มด้วยสายตาอ่อนโยน "เธอแม่งโคตรขี้เซาเลย
