จื่อเถารีบดับตะเกียงเมื่อได้ยินคนตะโกนว่าจับขโมย นางกลัวว่าขโมยจะเข้ามาในห้อง แต่แล้วนางกลับคิดผิดห้องที่ดับตะเกียงคือเป้าหมายของขโมย
“ขะ...โม!”
ชู่ว์
ยังไม่ทันที่จื่อเถาจะพูดจบกลับถูกมือของโจรที่โพกผ้าสีดำเห็นเพียงดวงตาเอามือปิดปาก ส่วนท่านแม่ของนางกำลังจะกรีดร้องก็หุบปากเงียบ กลัวว่าโจรผู้นี้จะฆ่าลูกสาวของนาง
“ท่านปะ...ปล่อยพวกเรา เราจะให้ตำลึงท่านให้หมด” ด้วยความกลัวชิงชิงพูดไปเพื่อเอาตัวรอด แต่โจรผู้นี้กลับไม่ได้ต้องการตำลึง เขามาเพื่อการบางอย่าง บัดนี้สำเร็จลุล่วงแล้วเหลือเพียงพาตัวเองกลับออกจากอำเภอเชียงเท่านั้น
“จับให้ได้อย่าให้มันหนีรอด” นายอำเภอเชียงต้องการจับตายเท่านั้น คนผู้นี้ล่วงรู้ความลับของเขาและพวก ทั้งยังหยิบสมุดบัญชีส่วนมาอีกด้วย
ประตูห้องพักถูกถีบออกแล้วเข้าไปค้นทุกห้อง จนเหลือห้องสุดท้ายที่ดับไฟมืดน่าสงสัย จึงถูกค้นโดยเหล่าทหารของทางการ
“พังประตู”
สิ้นเสี
