สองแฝดเห็นพี่ฉวนช่วยขนของพวกเขาก็ตามติดถือคนละไม้คนละมือมาในครัว เสร็จแล้วก็ไปล้างมือตามที่พี่จื่อเถาสั่งสอนไว้ แล้วก็มานั่งแฉล้มอยู่ในครัวหวังได้กินของอร่อย เพราะไม่ว่าอาหารสิ่งใดที่พี่จื่อเถาจะทำ เขาล้วนเป็นคนแรก ๆ ที่จะได้กิน
“ข้าพร้อมแล้วเจ้าสอนเถอะ” จางฉวนมองตามร่างเล็กในวัยใกล้สิบหนาวเดินไปเดินมาตรวจนับของทุกอย่างที่ซื้อมาแต่ก็ยังไม่ลงมือสอนเขาเสียที จนเขาต้องเร่งเร้าเพราะหากช้ากว่านี้เขาต้องกลับบ้านแล้ว
“เจ้านี่ใจร้อนจริง ๆ” จื่อเถายังไม่ทันตรวจสอบของที่ซื้อและสิ่งที่ขาดเหลือเสร็จได้ ก็ถูกเร่งเร้าให้สอนการทำกุนเชียงแล้ว แต่วิธีการทำนั้นง่ายแสนง่าย เพียงแต่ต้องมีไส้หมูเท่านั้นแหละ
“กุนเชียงเป็นวิธีถนอมอาหารอย่างหนึ่งนะ เป็นการเก็บรักษาเนื้อสัตว์ให้อยู่นาน เจ้าเอาเนื้อหมูติดมันหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนจะได้สับง่าย ๆ ” จื่อเถาให้เขาเตรียมเครื่องส่วนตัวเองก็จะไปหารื้อเอาเครื่องเทศมา
