“ใต้เท้าเจี้ยน!!!” จื่อเถาหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม นางดีใจที่ใต้เท้าเจี้ยนมาหานางที่เจียงซู เพราะนางไม่รู้ว่าจะมีโอกาสกลับเมืองหลวงหรือไม่ ไม่รู้ว่าคนที่นั่นเป็นอย่างไรกันบ้าง
“นึกว่าลืมสหายเช่นข้าไปเสียแล้ว” เจี้ยวกั๋วท่าทางเหมือนน้อยใจเล็ก ๆ นางมาถึงไม่ส่งข่าวกลับไปหาเขาเลย ทั้งที่ให้คนมาส่งถึงที่
“โถ...ใครจะลืมคนที่มีพระคุณได้เจ้าคะ”
“เจ้าก็อย่าเก่งให้มาก เมื่อครู่หากคนเหล่านั้นคิดเอาเรื่องเจ้าหากข้าไม่อยู่ใครจะมาช่วย” เจี้ยนกั๋วบ่นนางหนึ่งคำโทษฐานที่เก่งไม่รู้ถิ่น
“ท่านจะปล่อยให้เด็กน้อยกับยายของเขาต้องโดนรังแกหรือเจ้าคะ ไม่ใช่ว่าท่านก็ไม่รักความยุติธรรมแล้ว”
เจี้ยนกั๋วละมันเขี้ยวนางนัก อ้างยุติธรรม เห็นทีต้องให้คนคอยแอบช่วยอยู่ห่าง ๆ ด้วย
“ท่านมาก็ดีแล้วไปเถอะข้าจะทำของอร่อยให้ท่านกิน วันนี้ข้าเปิดร้านวันแรก” จื่อเถาดีใจที่มิตรสหายเก่ามาเยี่ยมเยียน ในเมืองหลวงนอกจากใต้เท้าเจี้ยน
