เซิ่งฉู่มู่หงุดหงิดอารมณ์ไม่ดี เดินออกจากร้านไปแต่เดินไปร้านตรงข้ามเยื้องกับร้านเหลาอาหารจื่อเถาเล็กน้อย เพราะหน้าร้านไม่มีที่ให้เขายืนแล้ว เนื่องจากคนมารอต่อแถวเข้าไปชิมอาหารร้านของนาง
เขาเปิดโรงเตี้ยมมาก็หลายปี ชิมอาหารเหนือใต้มาก็มาก พ่อครัวที่มีก็เรียกว่าชั้นหนึ่ง ขนาดพ่อครัวหลวงยังไม่อาจเทียบเท่าได้ เพราะเขาชิงซื้อตัวมาก่อนที่เมื่อครั้งพ่อโจวเจิ้นผู้นี้จะไปสมัครแข่งขันคัดเลือกสุดยอดพ่อครัวหลวง
แต่อาหารวันนี้ทำให้เขารู้แล้วว่า เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า และอยากรู้นักเจ้าเด็กน้อยที่ความสูงเพียงอกเขานั้นนางได้พ่อครัวและสูตรอาหารจากที่ใดมา
“นายท่านขอรับ อาหารนั่นรสชาติเป็นเช่นไรขอรับ” โจวเจิ้นแม้ว่าจะฝีมือดี แต่ถือว่าตนเองนั้นเป็นพ่อครัวอันดับหนึ่งจึงไม่ค่อยชิมอาหารผู้ใด เพราะมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดทำอร่อยกว่าตนเอง
“ก็อร่อยน่ะสิถามได้ เพราะเจ้าข้าได้กินเพียงจานละคำ” เขาอยากกินอีกตั้งหลายอย่าง
