ชิงชิงเห็นลูกสาวสำลักก็ส่ายหน้าเอาผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วก็รินชาส่งให้ดื่มแล้วลูบหลังพร้อมบอกลูกสาวค่อย ๆ กินอย่ารีบร้อนไม่เช่นนั้นจะสำลักแบบนี้
“ปกติเจ้าก็ค่อย ๆ กินแต่ทำไมวันนี้ถึงรีบร้อนกินเสียได้” ชิงชิงพูดแก้เก้อเกรงว่าใต้เท้าเจี้ยนหัวจะถือสา
“เด็กก็แบบนี้ล่ะ เจ้าเองก็นั่งลงกินเถิด” ใต้เท้าเจี้ยน นอกจากจะไม่ถือสายังรู้ว่าเจ้าหนูน้อยสำลักเพราะอะไร
“ใช่แล้วคุณชายเผิงมาวันนี้เพื่อจะมายินดีกับพวกเจ้าที่เปิดร้านอย่างราบรื่น แล้วอีกอย่างก็คือเขาขออนุญาตบิดามาศึกษาที่เจียงซู สำนักศึกษาเดียวกับบิดาของเขา”
เผิงเหยียนพ่นลมหายใจยิ้มให้กับใต้เท้าเจี้ยน นับว่าอธิบายได้ชัดเจนดีและไม่ได้พูดว่าเขาจงใจมาอยู่ใกล้นาง
สำนักอาจารย์หลีเหยามีชื่อเสียง บัณฑิตที่จบจากที่นี่ล้วนได้รับราชการเป็นใหญ่เป็นโตในเมืองหลวง อย่างเช่นท่านพ่อของเขาเป็นต้น
“เช่นนั้นท่านก็มาอยู่เจียงซู อีกกี่ปีจึงจะสอบซิ่วไฉเล่า” น
